Σε μερικά μόνο λεπτά είσαι σίγουρος για την πολιτική στην Ελλάδα. Ένα ακόμα θεατρικό σανίδι από τα πολλά μιας χώρας που γέννησε την τραγωδία
Ξυπνάς ένα καλοκαιρινό πρωινό του Ιουλίου. Φτιάχνεις παγωμένο καφέ για να αντιμετωπίσεις τον καύσωνα κι αμέσως μετά, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να αρχίσεις να διαβάζεις ειδήσεις.
Η πρώτη είδηση πάνω στην οποία πέφτεις είναι για τα όσα γίνονται στο ΙΚΑ. Σημαντική οσμή σκανδάλου, καμία ανάληψη ευθύνης, προσπάθειες για συγκάλυψη η επωδός του ρεπορτάζ.
Και κάπου εκεί… κάτω δεξιά στην οθόνη του υπολογιστή, βλέπεις σχετικό άρθρο «η 23χρονη μούσα του Κριστιάν Λαμπουτέν». Και σκέφτεσαι πως αυτό σε ενδιαφέρει περισσότερο! Ένα κορίτσι εκπάγλου καλλονής, φρέσκια ματιά και ένα… success story, ετών είκοσι τριών. Ψάχνεις να ξεφύγεις από τη μιζέρια. Ψάχνεις να βρεις έναν τρόπο για να ξεχάσεις πως στην Ελλάδα του σήμερα τίποτα δεν τιμωρείται κι ελάχιστοι ευημερούν.
Ξαφνικά, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, θυμάσαι πως τον τσίγκο που χαζεύεις κάθε Σάββατο στο φανάρι επιστρέφοντας από τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, θα έρθει να τον εγκαινιάσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης επειδή πάνω γράφει το όνομα του πατέρα του. Και προσπαθείς να θυμηθείς ποια μέρα θα το κάνει. Αρχίζεις να αναζητάς το πρόγραμμά του στις ειδήσεις, ώστε να είσαι σίγουρος πως δεν έχασες το γεγονός.
Όμως… η άτιμη τεχνολογία δεν σε πετά σε αυτό το θέμα. Σε «πετά» πάνω στις διαμάχες ως την ονοματοδοσία, στο παρασκήνιο και στο ότι η λεωφόρος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τέμνει την Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία μάλιστα είναι μεγαλύτερη. Και μπαίνεις για μία ακόμα φορά στο τρυπάκι της κλειδαρότρυπας.
Λυπάσαι για τον Κυριάκο. Και κάθε Κυριάκο με όραμα για πολιτική. Διότι σε μερικά μόνο λεπτά είσαι σίγουρος για την πολιτική στην Ελλάδα. Ένα ακόμα θεατρικό σανίδι από τα πολλά μιας χώρας που γέννησε την τραγωδία. Και συνεχίζει να τη συντηρεί.
Κι ύστερα σκέφτεσαι τον άνεργο που δεν έχει γάλα να πάρει στο παιδί του. Άραγε τον ενδιαφέρουν τα ατσαλάκωτα κοστούμια, οι μεγάλες υποσχέσεις κι η πολιτική; Όχι!
Θα τον νοιάξει η μπάλα, το τσάμπα γυμναστήριο και πώς θα βγάλει selfie στον Οικονομόπουλο. Και λες… «Χωριάτικη σαλάτα το μυαλό μου καλοκαιριάτικα!» Πίνεις μια γουλιά καφέ ακόμα και μονολογείς: «Δεν υπάρχει σωτηρία. Απόλαυσέ το κι όσο αντέξεις».