Οι ίδιοι άνθρωποι, που κάποτε φώναζαν «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», παραδίδουν στους δανειστές, με το κλειδί στο χέρι, δημόσια ακίνητα του τόπου μας
Εδώ και μέρες αναρωτιέμαι αν οι νέες γενιές έχουν ακούσει ιστορίες για τα γεγονότα του Αρχαιολογικού Μουσείου. Ήταν χειμώνας του ΄79, όταν το Ηράκλειο ξεσηκώθηκε για να εμποδίσει τα σχέδια της κυβέρνησης, που ήταν να μεταφερθεί μέρος των αρχαιοτήτων μας, στο Μουσείο της Νέας Υόρκης, χωρίς ημερομηνία επιστροφής.
Μάλιστα, στην πόλη κινδύνευσε να γίνει μακελειό, όταν ο τότε υπουργός πολιτισμού, Δ. Νιάνιας, έστειλε τα ΜΑΤ, για να διαλύσουν τους διαδηλωτές, με αποτέλεσμα όλο το Ηράκλειο να κατέβει στους δρόμους. Μαθητές, φοιτητές, γονείς, αγρότες, εργάτες, έστησαν οδοφράγματα, δημιουργώντας μια ασπίδα με ανθρώπινα σώματα περιμετρικά του Αρχαιολογικού Μουσείου.
Στο “παραπέντε” εκτονώθηκε η κατάσταση, όταν έκαναν πίσω τα ΜΑΤ, βλέποντας ότι το πράγμα οδηγούσε σε εκτροπή. Τα θυμήθηκα όλα αυτά, με αφορμή το φαιδρό σκηνικό με το περίφημο Υπερταμείο, η ύπαρξη του οποίου είναι ένα πολιτικό σκάνδαλο από μόνο του.
Αν τότε για την κοινωνία αποτελούσε πρόκληση και απειλή η μεταφορά αρχαιολογικών ευρημάτων της Κρήτης στο Μουσείο της Νέας Υόρκης, σήμερα αποτελεί ωμή και απροκάλυπτη λεηλασία του εθνικού μας πλούτου το γεγονός ότι η δημόσια περιουσία μας βγαίνει στο «σφυρί».
Οι ίδιοι άνθρωποι, που κάποτε φώναζαν «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», παραδίδουν στους δανειστές, με το κλειδί στο χέρι, δημόσια ακίνητα του τόπου μας, που βιώνει μια ακόμα ληστρική επίθεση ανελέητων οικονομικών συμφερόντων. Και αποτελεί ξεχωριστή φαιδρότητα ο τρόπος με τον οποίο γίνεται όλος ο χειρισμός, καθώς τα ακίνητα δεν δηλώνονται ευθέως με το όνομά τους, αλλά με τη γνωστή «δημιουργική ασάφεια».
Δηλαδή με τον κωδικό που έχουν εγγραφεί στο κτηματολόγιο, με αποτέλεσμα η κοινωνία ακόμα και σήμερα να μην γνωρίζει ποια είναι τα ακίνητα που οδηγούνται προς «σφαγή». Και μάλιστα το γεγονός ότι από την περίφημη λίστα, δεν εξαιρέθηκαν αλλά συμπεριλήφθηκαν, ακόμα και τα αρχαιολογικά μνημεία, δηλαδή η ζωντανή ιστορία του τόπου μας, δείχνει τα μεγέθη της υποτέλειας και της υποταγής της κυβέρνησης, που κλίνει νυχθημερόν το ρήμα «ενσωματώνομαι» σε όλους τους χρόνους και τις εγκλίσεις…
Εξίσου προκλητικό είναι και το γεγονός ότι εκ των υστέρων γίνονται διευκρινήσεις και αναφορές στο σύνταγμα και τη νομιμότητα, καθώς κυβερνητικά στελέχη διαβεβαιώνουν ότι υπάρχει ομπρέλα προστασίας για τα αρχαιολογικά μνημεία. Δηλαδή, για όλα τα υπόλοιπα τα δημόσια κτήρια, τη δημόσια γη και τα διατηρητέα, είναι «κανονικότητα» η υποθήκευσή τους για έναν αιώνα!…
Αυτά είναι, λοιπόν, τα… πρώτα μεταμνημονιακά βήματα της κυβέρνησης, με «τα νταούλια και τους ζουρνάδες», που θεωρητικά γιορτάζει την «απελευθέρωση» από τη μέγκενη των μνημονίων, αλλά στην πραγματικότητα σέρνει τον τόπο μας στην απόλυτη οικονομική υποδούλωσή του στους δανειστές του.