Έλεγε συχνά ψέματα γιατί πίστευε ότι ένα αθώο ψέμα μπορεί να κάνει ίσως περισσότερο καλό από την αλήθεια
Η δικιά μας η μάνα δεν ήταν καλύτερη από τις άλλες. Ήταν όμως το ίδιο γλυκιά, καλόκαρδη και συμπονετική, σαν τις περισσότερες μανάδες του κόσμου. Αυτές που λατρεύουν, ζουν, αναπνέουν, κλαίνε, αγωνιούν, πεθαίνουν για τα παιδιά τους.
Η δικιά μας η μάνα δεν ήταν καλύτερη από τις άλλες. Ήταν όμως εξίσου τρυφερή, υπερπροστατευτική, στοργική, σπανίως αυστηρή, κάποιες φορές σπαστική, αλλά πάντα με μία καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο.
Η δικιά μας η μάνα στην προσευχή της παρακαλούσε το Θεό να προσέχει πρώτα όλου του κόσμου τα παιδιά, μαζί και τα δικά της, όπως και οι άλλες μανάδες που ξέρω.
Η δικιά μας η μάνα στερούνταν για να προσφέρει, όχι μόνο στα παιδιά της, αλλά και σε όποιον γνώριζε ότι είχε ανάγκη και εκτιμούσε.
Η δικιά μας η μάνα δεν έλεγε πάντα την αλήθεια. Έλεγε συχνά ψέματα γιατί πίστευε ότι ένα αθώο ψέμα μπορεί να κάνει ίσως περισσότερο καλό από την αλήθεια.
Η δικιά μας η μάνα δεν πήρε λουλούδια φέτος στη γιορτή της μητέρας, ούτε αγκαλιές από τα δύο της παιδιά.
Η δικιά μας η μάνα πρόλαβε να πάρει μονάχα το ένα χιλιοστό από την αγάπη που μας πρόσφερε.
Η δικιά μας η μάνα λίγο πριν το τέλος ήταν το δικό μας παιδί. Ζωηρό, σκανδαλιάρικο, χαμογελαστό, ευσυγκίνητο, γλυκό και αθώο.
Η δικιά μας η μάνα δεν είναι πια κοντά μας, δεν έρχεται στα όνειρά μας. Είναι όμως μέσα μας, μέσα στην καρδιά μας.