Όσο η κυβέρνηση μάς έχει «μαντρωμένους» με το 13033 και τις αυστηρές ποινές, επιδεικνύουμε πρωτοφανή πειθαρχία
Και τώρα που επίσημα τελείωσαν τα πανηγύρια, πριν καν αρχίσουν, νομίζω πως ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με την ουσία της πολιτικής. Ή την ουσία των όσων συμβαίνουν στην Ελλάδα την περίοδο του κοροναϊού.
Το έχω πει, αλλά θα το πω μία ακόμα φορά: Την πρώτη στιγμή εκδήλωσης της πανδημίας τάχθηκα υπέρ της «ανοσίας αγέλης» θεωρώντας πως οι αντοχές της οικονομίας είναι τέτοιες που δεν μπορούν να υποστηρίξουν κάτι διαφορετικό. Στη συνέχεια ωστόσο βλέποντας τις διαστάσεις εξάπλωσης του ιού, αντιλήφθηκα ότι η στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης ήταν η μοναδική ορθή στρατηγική για να αντιμετωπίσει κάποιος μια πανδημία, πέρα από οποιαδήποτε πολιτική ή κομματική σκοπιμότητα που δεν χωρούσε σε τέτοιες καταστάσεις.
Κι ειλικρινά πίστεψα ότι μπορούσε να γίνει «δουλειά» στην Ελλάδα. Δόθηκαν χρήματα, ενισχύθηκαν στο βαθμό του εφικτού επιχειρήσεις, φάνηκε να υπάρχει ένα σχέδιο τουλάχιστον.
Μετά όμως … Μετά που η κυβέρνηση την ίδια στιγμή που επιτρέπει τις διεθνείς πτήσεις απαγορεύει τα πανηγύρια και την ίδια στιγμή που αφήνει τον τουρίστα να κυκλοφορεί αλόγιστα στη χώρα, τιμωρεί παραδειγματικά τον κάθε επιχειρηματία, άρχισα να αμφιβάλλω πολύ. Και ταυτόχρονα άρχισα να σκέφτομαι το θέμα «κριτικά».
Σκέφτομαι λοιπόν: Όσο η κυβέρνηση μας έχει «μαντρωμένους» με το 13033 και τις αυστηρές ποινές, επιδεικνύουμε πρωτοφανή πειθαρχία, κι όσο πιο σκληρός γίνεται ο Χαρδαλιάς, τόσο πιο πολύ μας αρέσει.
Μόλις όμως μας πουν «εντάξει παιδιά, πάμε ξανά στην κανονικότητα, αλλά με προσοχή γιατί ο ιός δεν έχει φύγει», ξεχυνόμαστε στους δρόμους σαν να μην υπήρξε κοροναϊός ποτέ, ξεχνάμε μέτρα και πανδημίες κι ανεβάζουμε selfies από πολυσύχναστες παραλίες στις οποίες δεν πέφτει καρφίτσα.
Βλέπουν λοιπόν οι Χαρδαλιάς, Μητσοτάκης και οι συν αυτώ, ότι αυτός ο κόσμος δεν θα φτιάξει ποτέ. Κι ότι, τα 400 χρόνια σκλαβιά μπορεί και να ήταν τόσα τελικά, γιατί αυτός ο τόπος αποδεικνύει καθημερινά πως παραμένει σοβαρός και κόσμιος, μόνο όταν του επιβάλλονται «αλυσίδες».
Αυτά ασφαλώς τα βλέπουν Μητσοτάκης, Χαρδαλιάς και οι συν αυτώ. Κι αντιλαμβάνονται, όπως άλλωστε όλοι οι πολιτικοί, πως στην Ελλάδα δεν μπορείς να σώσεις κανένα που δεν θέλει να σωθεί. Οπότε εφαρμόζουν το παραδοσιακό σύστημα που εφαρμόζεται χρόνια τώρα: «Ασπιρίνες για τον καρκίνο.
Να είμαι καλυμμένος με όσα κάνω να μην τρέχω στα δικαστήρια. Κι όσοι το παίζουν «μάγκες κι έξυπνοι» να πάνε να πνιγούν». Αυτό το σύστημα έχει διαχρονικά απόλυτη επιτυχία απ’ όσους κυβερνώντες, σε κάθε βαθμίδα εξουσίας, αντιλήφθηκαν την πραγματική ανθρωπογεωγραφία της χώρας. Κι αυτό εφαρμόζεται τελικά μέχρι σήμερα σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Οπότε πρακτικά, έχουμε φθάσει να υλοποιούμε πλήρως την ανοσία της αγέλης, που την έχουμε περιτυλίξει σε ένα γυαλιστερό χαρτί «μέτρων προστασίας κατά του ιού» και πορευόμαστε κάνοντας τον σταυρό μας… Όσοι ακόμα πιστεύουμε.