Το ελληνικό κοινοβούλιο βράζει αυτές τις μέρες μέσα σε πολύ έντονους ρυθμούς κοινοβουλευτικού διαλόγου. Ένταση, κατηγορίες και μομφές από όλους εναντίον όλων σχεδόν. Η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει να χάσει τη δεδηλωμένη στη Βουλή, την έχει όμως πιθανότατα χάσει προ πολλού στην κοινωνία. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν να βάλουν το καθένα σε μία τάξη τους στόχους τους, και όλα μαζί να αρπάξουν ό,τι μπορούν από την πολιτική λεία που παρέχει η διολίσθηση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη στο έλος των Τεμπών.
Όλα αυτά, όμως, λίγο ενδιαφέρουν την κοινωνία που επίσης βράζει. Ο δικός της όμως βρασμός, που είναι πολύ σφοδρότερος από τις κοκορομαχίες των πολιτικών αρχηγών, αδιαφορεί εν πολλοίς για τα κομματικά παιχνίδια.
Η κοινωνία ζητά αλήθεια, δικαιοσύνη και τιμωρία. Η κοινωνία δεν ξεχνά πως ό,τι λέγεται, στέκεται πάνω σε πενήντα επτά τάφους. Οι πολιτικοί μπορεί να το ξεχνούν, οι πολίτες όχι, γιατί βάζουμε τους εαυτούς μας ασυναίσθητα στη θέση των συμπολιτών μας που χάθηκαν και των οικογενειών τους.
Υπάρχει πολύς θυμός στο κοινωνικό σώμα και η βοή που ακούγεται στις πλατείες δεν είναι παρά ελάχιστη ένδειξη για την έντασή του. Κανένας δεν πρέπει να υποτιμήσει το συναίσθημα αυτό. Μπορεί να μην έχει φτάσει κάθε πολίτης σε αυτόν τον προορισμό από την ίδια αφετηρία, αλλά εκεί καταλήγουν οι περισσότεροι.
Η διαδικασία που εξελίσσεται στη Βουλή δεν θα δώσει δυστυχώς τίποτα καινούριο. Η προανακριτική ίσως κάτι να δώσει, μεγάλο το ίσως. Αλλά η πρόταση μομφής το μόνο που θα παράσχει είναι χρόνο τηλεοπτικό στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να κάνουν παιχνίδι. Εμάς τους πολίτες, όμως, αυτό μας είναι αδιάφορο σήμερα.
Όταν τα φώτα της διαδικασίας αυτής σβήσουν, οι πολιτικές δυνάμεις θα έχουν ακόμα μεγαλύτερη υποχρέωση να δώσουν απαντήσεις και να καταθέσουν προτάσεις.
Ανάλογα η καθεμιά με τη θεσμική της θέση, ασφαλώς. Αλλά, άσχετα ποιος είναι στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, εξουσία, μικρότερη ή μεγαλύτερη ασκούν όλοι. Και αυτή η εξουσία ασκείται χάριν της κοινωνίας, των πολιτών, της χώρας, όχι χάριν των κομμάτων.
Τα ερωτήματα, η ανασφάλεια, ο θυμός, η θλίψη, απαιτούν απαντήσεις. Για τον σιδηρόδρομο, για το κράτος που έχουμε, για τη δικαιοσύνη, για την αξιοκρατία, για την εγγύηση της ζωής της δικής μας και των παιδιών μας.
Την πρόταση μομφής που έχει σημασία την έχουν καταθέσει οι πολίτες κατά του συνόλου του πολιτικού κόσμου, και ζητούν από όλους να πράξουν το καθήκον τους. Και της μεν κυβέρνησης το καθήκον είναι να βρει την αλήθεια, και να φτιάξει το κράτος, της δε αντιπολίτευσης να μην αφήνει την κυβέρνηση σε χλωρό κλαρί μέχρι να τα πράξει αυτά.
Αυτή είναι η μόνη μομφή που έχει σημασία, αυτή είναι η πραγματική δυσπιστία, ότι οι πολιτικές δυνάμεις κάνουν αυτό για το οποίο τις ορίζει ο λαός. Και όσο αργεί να απαντηθεί πειστικά όλο αυτό, η δυσπιστία μεγαλώνει και σύντομα δεν θα είναι πια δυσπιστία. Θα γίνει απόρριψη. Και τότε αλίμονο σε όλους μας.