Κλειστήκαμε στα καβούκια μας για να επιβιώσουμε τάχα. Μα ξεχάσαμε απ’ έξω τον άνθρωπο και τη ζωή την ίδια.
Το Σκοπιανό δεν κλείνει, η καθαρή έξοδος από τα μνημόνια θολώνει, η τιμή της βενζίνης ανεβαίνει και το καλοκαίρι βρίσκεται προ των πυλών. Πώς συνδέονται όλα αυτά; Κι όμως συνδέονται.
Πολύ απλά, το σύμπαν συνωμοτεί ξανά για να περάσουμε ακόμα ένα δύσκολο καλοκαίρι, όπως θα έλεγαν και οι συνωμοσιολόγοι. Αλλά θα μου πείτε, ο βρεγμένος τη βροχή δε τη φοβάται. Συνηθίσαμε πια, τα ανέμελα καλοκαίρια έγιναν παρελθόν και οι δυσκολίες κανονικότητα!
Μα για σταθείτε, δεν μπορεί να είναι όλα μαύρα. Τουλάχιστον τόσο μαύρα όσο φαίνονται και τουλάχιστον για τόσο μεγάλο διάστημα. Το φως του καλοκαιριού δεν μπορεί να χάθηκε.
Κανένα μνημόνιο, κανένας αλυτρωτισμός και καμιά «φωτιά» στα καύσιμα δεν μπορούν να το σβήσουν. Και ας είναι οι τσέπες αδειανές. Φτάνει να είναι οι καρδιές γεμάτες. Ναι, το ξέρω δεν είναι εύκολο. Όχι όμως και ακατόρθωτο.
Στο χέρι μας είναι, στο χέρι σας. Ας λειτουργήσουμε επιτέλους ανθρωποκεντρικά, ας μιλήσουμε, ας γνωριστούμε, να ξαναγνωριστούμε αν χρειαστεί.
Ας αποβάλουμε τον φόβο που «αιχμαλωτίζει» τις ψυχές και τις σκέψεις μας, ας ανταμώσουμε ξανά και ας ξαναγίνουμε άνθρωποι. Η παρέα, μεγάλο πράγμα η παρέα. Πάνω που το είχαμε ξεχάσει, πάνω που είχαμε ξεκόψει όλοι με όλους.
Κλειστήκαμε στα καβούκια μας για να επιβιώσουμε τάχα. Μα ξεχάσαμε απ’ έξω τον άνθρωπο και τη ζωή την ίδια. Πώς έγινε έτσι η ζωή μας; Δεν λέω ότι την αφήσαμε να φύγει μέσα από τα χέρια μας. Σε πολλές περιπτώσεις μας την πήραν και μάλιστα βίαια. Καιρός λοιπόν να την επανακτήσουμε. Με αποφασιστικότητα, με δύναμη, με τη συνδρομή τους ενός στον άλλο και χωρίς λαϊκισμούς.
Αν τα καταφέρουμε κερδίζουμε πολλά, όχι τα πάντα. Το πριν δεν θα γίνει ποτέ ξανά παρόν. Τα βαλάντια μας δεν θα είναι πια υψηλά ή τουλάχιστον εμείς δεν θα τα προλάβουμε. Ας συμφιλιωθούμε με τη νέα πραγματικότητα χωρίς εκπτώσεις σε συναισθήματα, αρχές και όνειρα.
Να ξαναβρεθούμε σε μια κανονικότητα έστω και με νέους κανόνες, που θα μας πάνε παρακάτω με τη στοιχειώδη ασφάλεια. Ούτε αυταπάτες έχω, ούτε και τρέφομαι από τις ελπίδες που πούλησε ο Αλέξης. Τα σλόγκαν του Μαξίμου καιρό τώρα μας είπαν ότι η ελπίδα ήρθε, μα απ’ όσους γνωρίζω κανείς δεν την είδε.
Και αλίμονο αν περιμέναμε τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους να μας φέρουν την ελπίδα. Αλλά η άλλη ελπίδα, η κανονική, είναι υπαρκτή και κυκλοφορεί εκεί έξω. Γι’ αυτό όταν τη δείτε, μην της γυρίσετε την πλάτη.
Και επειδή μπορεί να κυκλοφορεί καμουφλαρισμένη, να σας πω πού μπορείτε να τη συναντήσετε: σε μια λουλουδιασμένη αυλή, σούρουπο, να τρώει καρπούζι, στο καφενείο ενός γραφικού χωριού να πίνει τσικουδιές, σε μια ερημική παραλία να κάθεται πάνω στα σμιλεμένα από τα κύματα βράχια, σε μια σκηνή φοιτητικού κάμπινγκ να μοιράζεται τις αναζητήσεις των αυριανών επιστημόνων, στην κορυφή ενός βουνού να συνομιλεί με τον βοσκό και στο σπινθηροβόλο κοίταγμα δύο ανθρώπων που βρέθηκαν τυχαία σ’ ένα αισθησιακό υπαίθριο μπαρ.
Μ’ αυτή την ελπίδα, τη χωριογύρα, δεν μπορεί… κάπου θα συναντηθούμε!