«Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γλεντήσουμε παιδιά…». Αυτά μόνο στα τραγουδάκια, διότι προς το παρόν μας γλεντάνε… Με φόρους, ακρίβεια, ολοένα και μεγαλύτερη φτωχοποίηση, προσβολή της νοημοσύνης, υποτίμηση, διολίσθηση, αμετροέπεια και αλαζονεία. Δεν είναι συστατικά γλεντιού αυτά; Ωραία, μας βαράνε και ντέφια!
Ναι αλλά εμείς θα τον μεθύσουμε τον ήλιο με το νταούλι και με το ζουρνά! ΠΑΣΟΚ – ωραία χρόνια! Αλλά υπήρξαν και καλύτερα: Χρόνια στα βαπόρια με ένα τσούρμο αγόρια! Αλλά και χειρότερα: χρόνια χελιδόνια που πετάξατε, που ’ναι η ευτυχία που μου τάξατε;
Έλα μου ντε! Αλλά ας παλιμπαιδίσουμε λίγο και ας θυμηθούμε τα χρόνια από μετάξι που σου κόλλαγε όλη η τάξη!
Τάξη και ασφάλεια; Τάξη και ηθική; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Η ζωή μου σε τάξη και η καρδιά σ’ αταξία! Κάθε χρόνος που φεύγει, κάθεται, λέει, στην πλάτη μας. Μη σας πω και στο λαιμό μας και στο στομάχι μας!
Το 2024, αν ήταν γεύση θα ήταν γλυκόπικρη. Αν ήταν όραση θα ήταν περιορισμένη. Αν ήταν αφή θα ήταν αγχωμένη. Αν ήταν ακοή θα ήταν βεβαρυμμένη. Και αν ήταν όσφρηση θα ήταν μπλοκαρισμένη. Ε, δεν το λες και η αυτοκρατορία των αισθήσεων!
Το βέβαιο είναι ότι δεν θα καθίσουμε να κάνουμε απολογισμούς και ν’ αναλωθούμε στα τετριμμένα. Ούτως ή άλλως όλα είναι αποτυπωμένα στο σκληρό δίσκο του καθενός.
Έχουν «γράψει» και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν χαράξει, σαν τη βελόνα πάνω στο βυνίλιο, κατά προτίμηση σε δισκάκι 45 (επι)στροφών! Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο, θα σου ’φτιαχνα δισκάκια από φωσφόρο.
«Γέρο χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά». Αυτά για τους σούπερ αισιόδοξους, τους ρέποντες στην χαριτωμενιά.
Για την μπλεμπαρία, όλους εμάς δηλαδή τους απλούς ανθρώπους στη λιακάδα, το τραγουδάκι γράφεται αλλιώς: φοβού τους νέους χρόνους και δώρα φέροντες, εγώ με τα τραγούδια μου κι εσείς με τα λεφτά σας και οι χαρές που καρτερώ μην σώσουνε και ’ρθουνε! Άμα περνάς κάθε μέρα δυο φορές από τον Καρτερό, αυτά παθαίνεις.
Το 2025 αχνοφαίνεται τώρα πια. Ανάλογα την οπτική γωνία του καθενός φαντάζει αλλιώτικο. Λίγο αισιόδοξο, λίγο ελπιδοφόρο, λίγο μαύρο, λίγο άραχνο, λίγο από δω λίγο από κει, με κοροϊδεύεις βρε ζωή. Αλλά ας πάρουμε την καλύτερη εκδοχή: ζωή με το κομμάτι δηλαδή…
Και είμαστε μεγάλα παιδιά, για να απευθυνθούμε στον Άγιο Βασίλη να μας φέρει υγεία, ειρήνη, αγάπη, ευτυχία. Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία! Να πάρουν δηλαδή και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ κι εμείς.
Οι ηγέτες, εγχώριοι και παγκοσμιοποιημένοι ευθύνονται για τα παραπάνω. Και ουδεμία σχέση έχουν με τον γενειοφόρο καλοκάγαθο κυριούλη με την κόκκινη στολή. Στο μόνο που του μοιάζουν είναι το… ‘’χο χο χο’’. Έτσι γελάνε όταν μας κοροϊδεύουν και λαμβάνουν καταστροφικές αποφάσεις για το μέλλον μας.
Σε κάθε περίπτωση χρονιά πολλά! Και αν είπαμε και ένα τραγούδι παραπάνω… σαμπάνια και χαβιάρι! Ό,τι πρέπει για το ρεβεγιόν τους.