Έτσι θα πηγαίνουμε από εδώ και μπρος.
Στην κόψη.
Στην ισορροπία του τρόμου, που ακροβατεί ανάμεσα στις βλάβες, τις ζημιές, τα σκασίματα του παλαιωμένου αγωγού των Μαλίων, και στη ζορισμένη διύλιση του λασπωμένου νερού που έχει απομείνει στον πυθμένα του φράγματος Αποσελέμη.
Δεν είμαι απολύτως σίγουρη να απαντήσω, αν μας έχουν αδικήσει περισσότερο, σε σχέση με το πόσο έχουμε αδικήσει εμείς τους εαυτούς μας, αλλά αυτή η οδυνηρή εξίσωση μάς οδηγεί στο μοιραίο αποτέλεσμα να ξημερώνουν σε αυτή την «έξυπνη» πόλη δύσκολες μέρες, προηγούμενων δεκαετιών.
Δυστυχώς εκεί επιστρέφουμε και με χειρότερους όρους, αφού η πόλη έχει πληθυσμιακά αυξηθεί και την ίδια ώρα δέχεται και τον κραδασμό των πιέσεων των επισκεπτών της, που θα αυξάνονται προοδευτικά με την έκρηξη των Airbnb και των μικρών τουριστικών μονάδων που μας κατακλύζουν και βάζουν τους δικούς τους όρους και απαιτήσεις με κορυφαία τη διασφάλιση του αναγκαίου νερού.
Πραγματικά δεν έχω καταλάβει ποιος μας κρατάει από το μπέτη και δεν έχει γίνει ακόμα κεντρικό ζήτημα διεκδίκησης η αντικατάσταση και μετατόπιση του παλαιωμένου κεντρικού αγωγού των Μαλίων, από όπου χάνονται σοβαρές ποσότητες νερού από τις ζημιές, σε μια εποχή που έχουμε ανάγκη και την τελευταία σταγόνα.
Επίσης αδυνατώ να αποδεχτώ, πόσο ατάραχα βλέπουμε το φράγμα του Αποσελέμη να αδειάζει, τα αποθέματα νερού να στραγγίζουν σε όλη την περιφέρεια του Ηρακλείου και εμείς καθόμαστε και χαζεύουμε την πλάτη της Κυβέρνησης που έχει αφήσει μόνη της την αυτοδιοίκηση να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, χωρίς να δίνει ούτε ένα σεντς, ακόμα και από τα ψίχουλα που υποσχέθηκε για να αντιμετωπισθούν έστω και ελάχιστες από τις ανάγκες που προκαλεί, το σαρωτικό κύμα της λειψυδρίας.
Πού είναι το φράγμα του Γιόφυρου, το φράγμα των Ασιτών – Πρινιά, το φράγμα του Λαδούκου, πού είναι τα σχέδια της επόμενης μέρας για τα χειρότερα που έρχονται και δείχνουν με όλους τους τρόπους τη βαριά ζημιά που έχουν υποστεί οι υπόγειοι υδροφορείς μας, τους οποίους έχουμε αφυδατώσει;
Είναι πραγματικά σοκαριστικό πόσο παραλυτικά λειτουργεί ο φόβος της κεντρικής διεκδίκησης και η αγωνία μήπως τραυματίσουμε τις σχέσεις μας με την κυβέρνηση διεκδικώντας το αυτονόητο για τις ανάγκες του τόπου.
Πόσο μοιραίοι μπορούμε να γίνουμε για τον τόπο μας από την ανιστόρητη πολιτική αφωνία μας, για να διεκδικηθούν πιεστικά πόροι για την εκτέλεση κοστολογημένων έργων που προκύπτουν από τις επίσημες μελέτες του υπουργείου Περιβάλλοντος και του ΟΑΚ, καθώς χαζεύουμε τα καθρεφτάκια των υποσχέσεων για τις νέες μελέτες των Ολλανδών που έχουν κληθεί να μας πουν αυτά που ήδη ξέρουμε καταπίνοντας αμάσητη κάθε καινούρια δικαιολογία;