Τις τελευταίες μέρες το θέμα που συζητούσαν όλοι στις παρέες, στα σπίτια, στις γειτονιές, με απέραντη λύπη και μεγάλο θυμό, ήταν η απάνθρωπη κακοποίηση, μέχρι θανάτου, του 3χρονου Άγγελου από την γυναίκα που τον έφερε στην ζωή και τον σύντροφό της.
Κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος από το δράμα που έζησε ένα απροστάτευτο παιδί το οποίο στην διάρκεια της μικρής, σκοτεινής και γεμάτης πόνο ζωής του, άφησε το πιο φωτεινό αποτύπωμα, αυτό της δωρεάς οργάνων.
Η καρδούλα του χτυπάει σε ένα άλλο παιδάκι στο Βερολίνο και τα νεφρά του έδωσαν την ευκαιρία μιας δεύτερης ζωής σε ένα 37χρονο άνδρα, που από τα 22 του υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση και έχασε τα λόγια του όταν έμαθε ότι βρέθηκε το σωτήριο μόσχευμα.
Υπάρχει πιο σπουδαία πράξη από αυτή; Ναι, ο Άγγελος έφυγε από την ζωή, αλλά η θυσία του δεν πήγε χαμένη.
Ο διπλασιασμός του αριθμού των μεταμοσχεύσεων τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας είναι ένα από τα ελπιδοφόρα νέα, ο δρόμος ωστόσο είναι ακόμα μακρύς καθώς η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης σε ό,τι αφορά την δωρεά οργάνων.
Την μέρα που πιστοποιήθηκε ο εγκεφαλικός θάνατος του παιδιού, άκουσα μια οικογένεια να λέει ότι οι προσευχές για τον μικρό Άγγελο πρέπει να συνεχιστούν γιατί έστω και την τελευταία στιγμή μπορεί να συμβεί ένα «θαύμα».
Και στη συνέχεια διάβασα αυτό που έγραψε ένας άνθρωπος ειδικός στις μεταμοσχεύσεις, ο οποίος ζει από πρώτο χέρι την αγωνία των ανθρώπων που περιμένουν χρόνια και χρόνια ένα πολύτιμο μόσχευμα.
Έγραψε, λοιπόν, ο κ. Ηρακλής Τσαγκάρης, καθηγητής Πνευμονολογίας και Εντατικής Θεραπείας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας στο νοσοκομείο «Αττικόν» καθώς και επιστημονικός υπεύθυνος του Προγράμματος Μεταμόσχευσης Πνευμόνων:
«Η διαπίστωση του εγκεφαλικού θανάτου στο άτυχο τρίχρονο αγοράκι στο ΠΑΓΝΗ θα έπρεπε να αποτελέσει και ευκαιρία ουσιαστικής εκπαίδευσης για τον γενικό πληθυσμό, με την ανάδειξη του μη αναστρέψιμου της κατάστασης.
Αντ’ αυτού παρακολουθούμε στα κανάλια δηλώσεις για θαύματα ή θρησκευτικές λειτουργίες για τη σωτηρία του άτυχου 3χρονου.
Αυτά προσφέρουν κακή υπηρεσία στην εκπαίδευση των πολιτών που μπορεί να θεωρήσουν ότι ο εγκεφαλικός θάνατος δεν είναι μία μη αναστρέψιμη και πολύ σαφής ιατρική διάγνωση».
«Οι παιδιατρικές μονάδες της χώρας, συνέχισε ο ίδιος, έχουν κάνει δυστυχώς βήματα προς τα πίσω όσον αφορά τη δωρεά οργάνων την τελευταία δεκαετία.
Όταν διαπιστώνεται ο εγκεφαλικός θάνατος «δεν πρέπει να υπάρχει πλέον οποιαδήποτε δημόσια αναφορά σε θαύματα ή δεήσεις, τουλάχιστον από τα σοβαρά ΜΜΕ. Κάθε τέτοια αναφορά λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, υπονομεύει τις πιθανότητες δωρεάς σε μελλοντικούς δότες και στο τέλος της ημέρας κοστίζει ζωές.
Η δωρεά οργάνων θα ήταν μία κάθαρση στην τραγωδία του Ηρακλείου που ζούμε όλοι με ανοιχτό το στόμα», κατέληγε ο καθηγητής.
Η πίστη του κάθε ανθρώπου είναι απολύτως σεβαστή, αυτό όμως που θέλει να πει ο καθηγητής είναι ότι δεν πρέπει να μπερδεύουμε την επιστήμη με τα θαύματα.
Άλλωστε, η επίσημη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στις μεταμοσχεύσεις και τη δωρεά οργάνων είναι θετική, υπό την προϋπόθεση ότι η διαδικασία γίνεται με διαφάνεια και σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.
Θεωρεί τις μεταμοσχεύσεις ως μια πράξη αγάπης και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο που δοκιμάζεται, καθώς χαρίζουν ζωή και ελπίδα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Ωστόσο, τονίζει με έμφαση ότι η δωρεά οργάνων πρέπει να είναι μια συνειδητή και ελεύθερη πράξη, που πηγάζει από την αγάπη και την ανιδιοτέλεια και όχι από οποιαδήποτε μορφή εξαναγκασμού ή εκμετάλλευσης.