Για την Αϊτή μπορούμε να συγκεντρώσουμε χρήματα, να στήσουμε σχολεία ή να βοηθήσουμε στα ατέλειωτα νοσοκομεία. Και μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε
Το τι γκρίνια, τι μεμψιμΟιρία, τι ‘’αν’’, τι ‘’γιατί’’ και “πως’’ ακούσαμε και διαβάσαμε αυτές τις ημέρες για τον εορτασμό των 200 ετών της εθνικής μας παλιγγενεσίας δεν λέγεται.
Γιατί ήρθε ο Κάρολος, γιατί βάλαμε κουβέρτα στα πόδια της Καμίλα στην παρέλαση, γιατί έχεσε το άλογο, καλώς και μπράβο στ’ άλογο που έχεσε, γιατί είπε αυτό ο Αλιάγας, αλλά και γιατί δεν είπε το άλλο, γιατί έβαλε η Γιάννα ντουλαμά (την ώρα που με μεγάλη ευκολία οι ίδιοι φορούν καρουδάκια που συμβολίζουν τις παλιές φυλές στη Σκωτία, την αμερικανική και αγγλική σημαία σε τι σερτ γιατί είναι τρέντι), γιατί τους ταΐσαμε κιμά γαρίδας, γιατί φορούσε αυτό το φόρεμα Η σοπράνο, ήταν σοπράνο και καλά, γιατί αυτό, γιατί εκείνο….
Και μετά το έκανα εικόνα: ο Γέρος του Μοριά να ετοιμάζεται για τις πρώτες του μάχες και να ‘χει γύρω γύρω εμάς τους πιο νέο… νέο Έλληνες και να του πρήζουμε το συκώτι, γιατί στην Καρύταινα, γιατί με 300 μαχητές, μήπως είναι πολλοί, μήπως είναι λίγοι, μήπως τούτο μήπως εκείνο…
Σ’ αυτή την γκρίνια έψαξα να δω τι θα απαντούσε ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης και μάλλον θα ταν τούτο:
‘’Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση”.
Ένα θέμα που έτυχε ιδιαίτερου σχολιασμού, αλλά το άφησα χωριστά ήταν το γιατί δεν καλέσαμε τον πρόεδρο της Αϊτής της πρώτης χώρας που αναγνώρισε την Ελλάδα ως νεοσύστατο κράτος. Διάβασα και άκουσα διάφορα: γιατί ήταν φτωχός, γιατί δεν ταίριαζε δίπλα στην πλούσια Γιάννα, ναι το διάβασα κι αυτό, χωρίς να κοιτάξει κανείς ότι ο πρόεδρος της χώρας φλερτάρει με δικτατορικές συμπεριφορές και καθημερινά σ’ αυτή την πολύπαθη χώρα της Καραϊβικής γίνονται διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.
Εδώ όμως χρειάζεται ν’ ανοίξω μια παρένθεση και να πω ότι αν και καλώς δεν καλέσαμε τον πρόεδρο της Αϊτής νομίζω ότι χρωστάμε κάτι στον πολύπαθο λαό της που μαστίζεται από την φτώχεια και τις αρρώστιες.
Σε ένα από τα συγκινητικότερα, όσο και παραγνωρισμένα, επεισόδια της ελληνικής επανάστασης, η Αϊτή υπήρξε το πρώτο κράτος που αναγνώρισε το δίκαιο της Ελλάδας , προχωρώντας μάλιστα στην αποστολή 25 τόνων καφέ (!) και 120 Αϊτινών εθελοντών με στόχο την ενίσχυση του αγώνα.
Το 2010 έπληξε την χώρα ένας καταστροφικός σεισμός. Ο αριθμός των θυμάτων έφτασε τους 300.000 ανθρώπους, ενώ τουλάχιστον ένα εκατομμύριο Αϊτινοί έχασαν τα σπίτια τους. Οι δομές κατέρρευσαν. Εκατοντάδες χιλιάδες κατοικίες, κυβερνητικά κτήρια, σχολεία κατέρρευσαν από το σεισμό, ο οποίος κατέστρεψε και το 60% των υγειονομικών υποδομών της Αϊτής.
Δέκα χρόνια μετά η αποκατάσταση του κεντρικού νοσοκομείου της χώρας δεν έχει ολοκληρωθεί και το έργο των μη κυβερνητικών οργανώσεων εξακολουθεί να είναι απαραίτητο για να υποκαθιστά την κρατική πρόνοια.
Μόνοι μας ως χώρα ή αν δεν γίνεται μέσω ανθρωπιστικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στην Αϊτή μπορούμε να συγκεντρώσουμε χρήματα, να στήσουμε σχολεία ή να βοηθήσουμε στα ατέλειωτα νοσοκομεία. Και μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε.