Αντίο γλυκιά μου Ελένη, ας είσαι καλά εκεί που πλέον βρίσκεσαι, παρέα με τον αγαπημένο σου αδελφό. Οι φίλοι σου θα σε θυμόμαστε πάντα, “κοντέσσα” μου…
Λίγο πριν στείλω το “στίγμα” μου στην εφημερίδα, έμαθα για μια απώλεια μιας φίλης, μιας νέας γυναίκας που έχασε την μάχη με τον καρκίνο κι ας πάλεψε σαν λιοντάρι με όλο της το είναι.
Με συγχωρείτε αλλά δεν μπορούσα να γράψω για κάτι άλλο, παρά μόνο για την απώλειά της… Άλλωστε, όπως έλεγε ένας Άγγλος ποιητής «Η απώλεια ενός φίλου είναι σαν την απώλεια ενός μέλους του σώματος: Ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο της πληγής, αλλά η απώλεια δεν μπορεί να αποκατασταθεί». Κι απ’ αυτές τις απώλειες γνωρίζουμε όλοι μας.
Η Ελένη, η γλυκιά μου φίλη, έφυγε τόσο νωρίς. Για πρώτη φορά έκανε τους ανθρώπους που τη γνώριζαν να κλάψουν, αυτή που ήταν πάντα «εξω καρδιά» μα συνεχώς μ’ εκείνη την αδιόρατη θλίψη στα μάτια. Σαν να προσπαθούσε, χωρίς να το καταφέρνει πάντα, να κρύψει τις μεγάλες απώλειες της σύντομης ζωής της.
Η “κοντέσσα” εκείνου του αξέχαστου ταξιδιού στη Μάνη, είχε χάσει πριν κάποια χρόνια τον αγαπημένο της αδελφό επίσης από καρκίνο ενώ εκείνη η ασθένεια την βρήκε για δεύτερη φορά.
Εκεί στα αρχαία κάστρα στήναμε ιστορίες με δεσποσύνες, ιππότες και κοντεσίνες. Από τότε πάντα την φώναζα “κοντέσσα” κι εκείνη άκουγε πάντα στην προσφώνηση.
Για τελευταία φορά την είδα πέρυσι το καλοκαίρι, όταν ήρθε να κάνει διακοπές στο Ηράκλειο, φιλοξενούμενη στο σπίτι της κολλητής της και κοινής μας φίλης, της Νεκταρίας που ούτε καν ένα αντίο δεν μπορούσε να της πει από κοντά. Ενα παράπονο παραπάνω… Έμοιαζε να ρουφά την ζωή, δώσαμε ραντεβού να επιστρέψει.
Δεν πρόλαβε. Αντίο γλυκό μου Λενιώ, ας είσαι καλά εκεί που πλέον βρίσκεσαι. Πέρασες σαν αστεράκι φωτίζοντας τις ζωές των ανθρώπων που σε γνώριζαν, άλλου περισσότερο, άλλου λιγότερο.
Οι φίλοι σου θα σε θυμόμαστε πάντα, “κοντέσσα” μου…