«Η έννοια της κοινωνικής πολιτικής χρησιμοποιείται «α λα καρτ», διότι η διαχείριση του νερού αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της «ανταποδοτικότητας»
Ο χρόνος είναι χρήμα»… Αυτό φαίνεται ότι το έχουν καταλάβει πολύ καλά στη ΔΕΥΑΗ, που απέδειξαν ξανά ότι έχουν τη συνδυαστική ικανότητα να αξιοποιήσουν με οικονομικούς όρους και τις 24 ώρες της μέρας, για να αυξηθούν τα κέρδη της δημοτικής επιχείρησης κατά 200.000 ευρώ… Φυσικά από την τσέπη των δημοτών.
Η πρόσφατη απόφαση της διοίκησης της ΔΕΥΑΗ που πήρε το «πράσινο φως» και της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου Ηρακλείου να επιβληθεί η χρέωση των δημοτικών τελών επανασύνδεσης ακόμα και εάν οι πολίτες πληρώσουν αυθημερόν το χρέος τους την ημέρα διακοπής της παροχής νερού, δείχνει αν μη τι άλλο ότι ενεργοποιείται ένας νέος μηχανισμός είσπραξης σε βάρος της κοινωνίας.
Ομολογουμένως παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις τοποθετήσεις όλων όσοι συνέπραξαν πολιτικά με την απόφαση αυτή -την οποία καταψήφισε μόνο η Λαϊκή Συσπείρωση- καθώς προσπάθησαν να απενοχοποιήσουν το χαράτσι, της επανασύνδεσης με τον ισχυρισμό ότι έτσι και αλλιώς επιβαλλόταν.
Για την ακρίβεια αυτό που υποστήριξαν ήταν ότι απλώς η χρέωση μεταφέρθηκε μόνο μια μέρα. Μόλις ένα 24ωρο. Όμως από αυτή τη θεωρητικά απλή μετακίνηση, που γίνεται προσπάθεια να δρομολογηθεί αναίμακτα και σιωπηλά, η δημοτική επιχείρηση θα εισπράξει κέρδη 200 χιλ. τα οποία θα γλίτωναν οι πολίτες εάν συνεχιζόταν το σημερινό καθεστώς που τους δίνει προθεσμία μιας μέρας να γλιτώσουν τα 100 ευρώ της επανασύνδεσης…
Και αυτό έχει μια αξία να καταγραφεί, για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του για την κυρίαρχη πολιτική αντίληψη που επικρατεί στην αυτοδιοίκηση «πλην Λακεδαιμονίων» όπου η έννοια της κοινωνικής πολιτικής χρησιμοποιείται «α λα καρτ», διότι η διαχείριση του νερού αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της «ανταποδοτικότητας». Αυτό θα πει ότι το νερό το οποίο μας παρέχει η φύση, αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα το οποίο μπορεί να έχει μόνο όποιος πληρώνει…
Και κάπου εδώ η πολιτική ηγεσία της δημοτικής επιχείρησης θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική της, αφού ακόμα και αν πληρώνεις, οι παρεχόμενες υπηρεσίες όχι μόνο δεν είναι αυτές που θα έπρεπε αλλά στερείσαι και τα αυτονόητα.
Απίστευτος αριθμός βλαβών -με αποτέλεσμα βρύσες να μένουν χωρίς σταγόνα νερό κάθε λίγο και λιγάκι-, ντεπόζιτα σε ολόκληρη την πόλη, λογαριασμοί άρδευσης που φτάνουν μεταχρονολογημένα με αποτέλεσμα οι πολίτες να δυσκολεύονται να πληρώσουν…
Για όλα αυτά δεν έχουμε ακούσει ακόμα ένα σχέδιο δράσης, μια πραγματική συγνώμη για την ταλαιπωρία που ζούμε, και κυρίως πότε θα έχουμε την περίφημη ανταπόδοση που την πληρώνουμε «χρυσάφι»…