Ο Αλέξης Τσίπρας είχε δίκιο και για τα τρία θέματα που έβαλε στη Βουλή και την ημερίδα για την ενίσχυση στης δημοκρατίας. Και η τραγωδία των Τεμπών και το ναυάγιο της Πύλου και το σκάνδαλο των υποκλοπών, θα στοιχειώνουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη και θα μνημονεύονται για την πλημμελή αντίδραση της Δικαιοσύνης.
Μέχρι τώρα τουλάχιστον και η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία, δεν έχουν ικανοποιήσει αυτό που λέμε, κοινό περί δικαίου αίσθημα. Και αυτό δεν το λέει μόνο ο Τσίπρας. Το λέει μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ακόμα και αν έχει ψηφίσει ΝΔ.
Και αν ο κόσμος μπορεί να λέει ό,τι θέλει, δεν ισχύει το ίδιο για τον πρώην πρωθυπουργό και πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια η υπόθεση της Novartis και από άλλη η καταδίκη Παππά -του πιο στενού εκ των συνεργατών του- με 13-0 για κατάχρηση εξουσίας στο θέμα της χορήγησης των τηλεοπτικών αδειών, ηθικά του αφαιρούν το δικαίωμα να κουνά το δάκτυλο.
Για την υπόθεση της Novartis επί δικής του πρωθυπουργίας, σχεδόν μια ντουζίνα πολιτικοί (αντίπαλοι) τυλίχθηκαν σε μια κόλλα χαρτί, χωρίς ποτέ ν’ αποδειχτεί η ενοχή τους. Αυτό, προφανώς και δεν εξασφαλίζει την αθωότητά τους.
Όταν όμως ένας δικός σου υπουργός, ο Σταύρος Κοντονής, που είχε περάσει και από το Δικαιοσύνης, έρχεται εκ των υστέρων να πει για το παραμάγαζο μέσα στο υπουργείο που ενέπλεξε τους πολιτικούς με τη Novartis, εσύ δεν μπορείς να καλείς τη δικαιοσύνη και την εκτελεστική εξουσία να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Θα σε ακούει η Novartis και θα γελά…
Όσο για τον Παππά, σταδιακά, μετά το 13-0, ο Αλέξης τον έκανε πέρα και οι δυο τους δεν μιλιόντουσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως, κάτι πρέπει να πει και ει δυνατόν βαρύγδουπο, τώρα που βγήκε από το λαγούμι του και το παρασκήνιο, για να ενδυθεί το μανδύα του Μεσσία της Κεντροαριστεράς, ποντάροντας στη λήθη των λαθών της δικής του διακυβέρνησης, που τιμωρήθηκαν ακόμα πιο σκληρά όντας στην αντιπολίτευση, με την κατρακύλα των ποσοστών και της δημοφιλίας του.
Τον καιρό του παρασκηνίου και της επιτηδευμένης απομόνωσης, ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε κατά το ήμισυ το στόχο του. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανής, αλλά όχι και του ΠΑΣΟΚ – όπως πόνταρε για να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς με ένα νέο σχήμα στελεχών και ψηφοφόρων από τα δυο κόμματα.
Και μάλιστα το ΠΑΣΟΚ έχει πάρει τα πάνω του για τα καλά, σε βαθμό που να μην μπορεί να γίνει καμία συζήτηση για ένα κόμμα υπό τη ομπρέλα του Τσίπρα, που πλέον κουβαλά μόνο την προσωπική του διαδρομή και αυτή με πολλές παρεκκλίσεις και μελανά σημεία. Η συγκυρία δεν μοιάζει καλή για τον Αλέξη.
Όσο και αν λατρεύει να μιμείται τον Ανδρέα, λαγούς από το καπέλο δεν μπορεί να βγάλει. Και με τις ταρζανιές του, άντε να εκνευρίσει την κυρία Αδειλίνη.
Αλλά η πιο δύσκολη στιγμή θα είναι όταν οι παλιοί του σύντροφοι τού ζητήσουν ευθύνες για την απαξίωση και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει φτάσει στο σημείο να εκτρέφει και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, βγαλμένες από τα βάθη της στέπας.