Αν πήγαινα πάντως, σίγουρα θα ζητούσα ένα ουίσκι sprite ή σε πιο ζεστό καιρό, μια βότκα KIWΙ!
Κάποτε εκεί μέσα μπορεί και να έτρεχε ως παιδάκι ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης, όταν ακόμα ο πατέρας του έβγαζε σαπούνια στο Ηράκλειο. Όμως αυτό δεν το πρόλαβα και δεν γνωρίζω καν αν είναι αλήθεια ή αποκύημα της φαντασίας μου.
Αυτό που πρόλαβα ήταν πολλοί εργάτες μέσα σε μπάζα, μια μπάρα τεράστια και μισοτελειωμένη και τον θείο τον Μανώλη μπλεγμένο ανάμεσα σε δεκάδες καλώδια να μου λέει: «Αύριο, Γιάννη, θα την προλάβουμε τη χοροεσπερίδα σας».
Όταν το «Φουγάρο» άνοιγε, οι ουρές έφθαναν ως την Ικάρου και η «πόρτα» ήταν αυστηρή. Η «καρνταρόμπα» για να αφήσεις το παλτό έκανε 500 δραχμές και το ποτό 1,5 χιλιάρικο.
Σε ψηλά κελιά στα έξι μέτρα κάποιες χορεύτριες έκαναν το δικό τους σόου με μαγιό και ψηλές μπότες από συνθετικό δέρμα, ενώ από εκεί περάσαν μεγάλα ονόματα, ανάμεσά τους και ο Δημήτρης Κόκοτας που είχε έρθει μεσημέρι σε εθνική επέτειο, γεμίζοντας ασφυκτικά το κλαμπ.
Πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά; Μα με τις αυτοδιοικητικές εκλογές! Γιατί στο δικό μου μυαλό, αυτό ήταν (και παραμένει εδώ που τα λέμε) το «Φουγάρο».
Σήμερα όμως εκεί γίνονται από εκθέσεις και εκδηλώσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης μέχρι μυστικά πάρτι με τη Χριστίνα Κολέτσα ή τις ΜΕΛΙSSES. Προσφάτως γίνονται και πολλές παρουσιάσεις των νέων διεκδικητών του Δήμου Ηρακλείου.
Σε καμία από αυτές δεν πήγα. Αν πήγαινα πάντως, σίγουρα θα ζητούσα ένα ουίσκι Spriteή σε πιο ζεστό καιρό μια βότκα KIWI. Τα «must» ποτά της δικής μας εποχής.
Είναι πάντως για μένα άξιο απορίας το πώς το νούμερο “ένα” κλαμπ του τότε, που φιλοξένησε από τον Δημήτρη Κόκοτα μέχρι τον… Γιώργο τον Παπαδάκη από τις Γκαγκάλες στα φωνητικά (φανταστικό πρόσωπο δικής μου εμπνεύσεως, για να μην κατηγορήσω κάποιον άδικα), σήμερα φιλοξενεί κάθε ένα πολιτικό που διαπραγματεύεται θέση δημάρχου ή ενδεχομένως πιθανή θέση αντιδημάρχου, αν ευνοήσουν οι συνθήκες κι ο “Κλεισθένης”.
Ίσως το έχει το μέρος. Και μπορεί να φιλοξενεί τα πάντα. Οπότε, υπ’ αυτή την έννοια, μπορεί και αναδεικνύει από Χριστίνα Κολέτσα και τις φωνητικές της ικανότητες ως και μελλοντικούς… δημάρχους (τους το εύχομαι).
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το «Φουγάρο» παραμένει το «Φουγάρο της καρδιάς μας» και κόσμημα για τη σύγχρονη πολιτιστική κληρονομιά της πόλης και της Ελλάδας. Μην τα ισοπεδώσω και όλα!