“Γι’ αυτό, λύσε τους κάβους. Σάλπαρε μακριά από το σίγουρο λιμάνι”
Φθινόπωρο, η εποχή που όλα, μα όλα… πέφτουν. Τα φύλλα από τα δέντρα, η διάθεση, η όρεξη για νέες γνωριμίες, ακόμα και τα μαλλιά – σε όλους εμάς που βασανιζόμασταν ή βασανιζόμαστε από τριχόπτωση, όπως πολύ σοφά έλεγε η μάνα μου. Είναι η εποχή που από παιδί δεν ήθελα να έρθει, αν ήταν δυνατόν να καταργηθεί και να δίνει πάντα τη θέση της σε ένα ηλιόλουστο καλοκαίρι.
Σε μία από τις συζητήσεις που είχα για το θέμα, με έναν φίλο, σοφό θα τον χαρακτήριζα, μου είπε ότι το φθινόπωρο θα πρέπει να υπάρχει για να εκτιμώ το καλοκαίρι.
Μου είπε ακόμη ότι η ζωή είναι μία και μοναδική και πρέπει να την αξιοποιούμε στο έπακρο. Να χαιρόμαστε όχι την κάθε στιγμή, «πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε κάτι τέτοιο», αλλά την κάθε προσπάθειά μας για κάτι καλύτερο. «Σε μια εποχή που η οικονομική δυσπραγία έχει οδηγήσει αρκετούς στο περιθώριο, η ανάγκη για μια ελπίδα, έστω και επίπλαστη, είναι τόσο αναγκαία όσο και το οξυγόνο.
Η μοναδική τροχοπέδη στο κυνήγι των ονείρων και στην επίτευξη των στόχων δεν είναι άλλη από τον ίδιο μας τον εαυτό. Γι’ αυτό και άπειρα βιβλία αυτοβοήθειας, προπονητές ζωής (life coaches) και φυσικά ψυχολόγοι επιστρατεύονται, με μοναδικό σκοπό την πολυπόθητη ψυχολογική ανάταση» μου είπε, έχοντας διαβάσει ένα ωραίο βιβλίο που αναφερόταν στα παραπάνω.
Και για το τέλος της κουβέντας μας, η οποία κράτησε μία ολόκληρη μέρα, κράτησε το πιο σημαντικό: Τα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα Mark Twain που είπε ότι «είκοσι χρόνια από τώρα θα είσαι πιο απογοητευμένος για τα πράγματα που δεν έκανες, παρά για τα πράγματα που έκανες.
Γι’ αυτό, λύσε τους κάβους. Σάλπαρε μακριά από το σίγουρο λιμάνι. Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε.
Οι δύο πιο σημαντικές μέρες στη ζωή σου είναι η μέρα που γεννιέσαι και η μέρα που ανακαλύπτεις γιατί».