«Η γυναίκα μία φορά τον μήνα δεν μπορεί να έρθει καν στη δουλειά. Δεν μπορώ να βασιστώ πάνω της!»
Μπορεί να έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια, αλλά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ την επίσκεψη που είχαμε πραγματοποιήσει οι φοιτητές Δημοσιογραφίας τότε σε διευθυντή εφημερίδας στη Βόρεια Ελλάδα.
Αφού μας είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να σπουδάσει κανείς δημοσιογραφία, εξάλλου ο ίδιος δεν το είχε κάνει- κάτι που μου χτύπησε, και όχι άδικα, “καμπανάκι” για το τι θα δουν τα μάτια μου στο μέλλον- άρχισε να μας κοιτάζει με απογοήτευση.
Ο λόγος; Διαπίστωσε πως στο σύνολο 70 φοιτητών, οι γυναίκες υπερτερούσαν κατά πολύ. Μόλις 15 αγόρια μετρούσε τότε το έτος μου, βλέπετε.
Εκείνος, λοιπόν, ο διευθυντής μιας άλλης εποχής, που είχε συνηθίσει τον κλάδο να ανδροκρατείται, μας είπε πως δεν προτιμά τη γυναίκα για το επάγγελμα του δημοσιογράφου. Η δικαιολογία που πρόβαλε ήταν τόσο απλή όσο και αποστομωτική. «Η γυναίκα μία φορά τον μήνα δεν μπορεί να έρθει καν στη δουλειά. Δεν μπορώ να βασιστώ πάνω της!».
Με αφορμή το θέμα που έχει ξεσπάσει για την εντολή στους εργαζόμενους να χαμογελούν ακόμα και αν λαμβάνουν ένα χαρτζιλίκι που συναγωνίζεται εκείνο του παππού μου όταν ήμουν μικρή, θυμήθηκα εκείνη την τραυματική εμπειρία, που ευτυχώς δεν συνάντησα ανάλογη στην επαγγελματική μου πορεία.
Το τελευταίο διάστημα βγαίνουν στο φως υποθέσεις παρενοχλήσεων, σεξιστικών σχολίων εις βάρος γυναικών στους χώρους εργασίας.
Παρ’ όλα αυτά, το διάστημα που διανύουμε γίνονται σειρά εκδηλώσεων για την Ημέρα της Γυναίκας, είναι ένας εορτασμός που μου φαίνεται από τους πιο υποκριτικούς. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στους διοργανωτές των εκδηλώσεων και σε όσες και όσους παλεύουν για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά στην αντίληψη που επικρατεί στην κοινωνία μας, ακόμα και σήμερα.
Να αναφέρω, όμως, και κάτι θετικό που είδα τις προάλλες και αναθάρρησα. Μία επιχείρηση ζητούσε μία γυναίκα να εργαστεί και έλεγε ξεκάθαρα πως θα προτιμηθεί μητέρα, γιατί έχει περισσότερη ανάγκη από τα χρήματα. Μάλλον είναι η εξαίρεση στον κανόνα…