Να ελέγχουμε να απαιτούμε και κυρίως να μην αρκούμαστε στα ψίχουλα που μας πετούν
Είναι φοβερή η αίσθηση να κοντεύεις μεσήλικας και να διαπιστώνεις τον τρόπο με τον οποίο κουμπώνει στις ζωές μας ο προφητικός στίχος του αείμνηστου Μανόλη Ρασούλη «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν».
Στον μικρόκοσμο της πόλης μας η προβολή αυτής της πικρής αλήθειας έχει πολλές αναφορές και επίπεδα ανάλυσης, με κοινό παρονομαστή τη δική μας ανοχή και αφελή εγκατάλειψη της ευθύνης που έχουμε, να ελέγχουμε, να απαιτούμε και κυρίως να μην αρκούμαστε στα ψίχουλα που μας πετούν.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μετά από τόσες δεκαετίες πολιτικών δεσμεύσεων και εξαγγελιών, το Ηράκλειο παραμένει αντιμέτωπο με τα δομικά του προβλήματα και οι όποιες αλλαγές έχουν συντελεστεί έχουν αντιστρόφως ανάλογη ωφέλεια στο ιδιωτικό έναντι του συλλογικού οφέλους. Η πληθωρική επένδυση στα έργα «βιτρίνας» που εξαργυρώθηκε τα προηγούμενα χρόνια με αστρονομικά εκλογικά μπόνους, παρά την κριτική που δέχτηκε, τελικά παραμένει κυρίαρχη αντίληψη στη συνείδηση των πολιτικών εκπροσώπων, που επιμένουν να λειτουργούν μονόστροφα, γιατί… μπορούν.
Και μπορούν, γιατί εμείς τους το επιτρέπουμε. Αρκεί να δει κανείς την υποβάθμιση του δημόσιου χώρου της πόλης, παρά τις συνεχείς εξαγγελίες της αναβάθμισής του, τους πεζόδρομους που μετατρέπονται σε ήπιας κυκλοφορίας για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα, τις ράμπες τυφλών που πάνω τους τοποθετούνται τραπεζοκαθίσματα…
Με τον ίδιο τρόπο τα σχέδια πόλης βαλτώνουν και περιοχές όπως του Εσταυρωμένου (που βρίσκεται σε μια αφόρητη πολεοδομική ομηρεία), οι ελάχιστοι θύλακες του ιστορικού ιστού της παλιάς πόλης και οι φτωχογειτονιές χάνονται στην εγκατάλειψη, οι ενετικοί ναοί και αξιόλογα διατηρητέα και δημόσια κτήρια της πόλης καταρρέουν για να καταλήξουν βορά στα λυσσαλέα δόντια του Υπερταμείου.
Μια αναρίθμητη συλλογή στοιχείων που συνθέτουν την ασχήμια αυτής της πόλης, στην οποία κανείς δεν μπορεί να σηκώσει το βλέμμα ψηλά, γιατί οι ψυχροί όγκοι του μπετόν στις πολυόροφες πολυκατοικίες κρύβουν τον ορίζοντα και δημιουργούν μια αίσθηση πνιγμού. Μέσα σε όλη αυτή την παρακμή, δεν μπορεί κανείς να μην ξεχωρίσει το απίστευτο δούλεμα που έχει πέσει για τους περίφημους ποδηλατόδρομους που εδώ και δεκαετίες εξαγγέλλουν, δεσμεύονται και δεν υλοποιούν.
Το σκεφτόμουν αυτό με αφορμή μια από τις πολλές εξαγγελίες που εντόπισα στο αρχείο μου τυχαία που αναφέρει ότι «στα χέρια του Δήμου Ηρακλείου, μελέτη για τη δημιουργία νέων ποδηλατόδρομων, τους οποίους η δημοτική Αρχή δεσμεύεται ότι θα κατασκευάσει. Το κόστος της μελέτης που χρηματοδοτήθηκε από δαπάνες του Γ’ ΚΠΣ περιλαμβάνει την κατασκευή δικτύου ποδηλατοδρόμων στις κεντρικές αρτηρίες της πόλης του Ηρακλείου αλλά και περιμετρικά των τειχών συνολικού μήκους 22 χιλιομέτρων…».
Όπως καταλαβαίνετε, τίποτα από αυτά δεν έγινε πράξη παρά τις ακριβοπληρωμένες μελέτες που μπήκαν στα συρτάρια. Τώρα αν με ρωτάτε τι είναι μεγαλύτερη κατάντια και παρακμή το ότι διαιωνίζονται οι κίβδηλες εξαγγελίες, ή ότι επιβραβεύονται ψηφοθηρικά όσοι τις εκστομίζουν και όσοι διαιωνίζουν αυτές τις πολιτικές πρακτικές, θα έλεγα ότι εμείς φταίμε εμείς που μαθαίνουμε να ζούμε με τα ψίχουλα που μας πετούν. Εμείς που αντέχουμε υπερβολικά πολλά. Όπως έχει πει ο μέγιστος, ο δικός μας Ρασούλης «αυτοί που ξεγελάστηκαν φταίγανε κατ’ ουσία…».