Η Ελλάδα θα βολεύεται σε έναν διαρκή «ραγιαδισμό» και θα αποκαλεί «δεξιά» κάθε μικρή ή μεγαλύτερη αλήθεια που έρχεται να την ξεβολέψει
«Επέστρεψε το Mega, επέστρεψε το Καφέ της Χαράς, έρχεται και το Big Brother… επιστρέφει το ΠΑΣΟΚ δυναμικά».
Αυτή τη φράση τη διάβασα στο διαδίκτυο, λίγο μετά τις 6:03 στις 17 του μήνα, που σηκώθηκα έχοντας σχεδόν συνδέσει το χέρι με το τηλεκοντρόλ για να παρακολουθήσω την επίσημη επανέναρξη του Mega, με την ίδια προσμονή που είχα παρακολουθήσει ως παιδί την επίσημη έναρξή του, το 1989.
Με αναμνήσεις και ανάμικτα συναισθήματα για μια υπέροχη εποχή που κάποιοι ονόμασαν «εποχή ΠΑΣΟΚ», προσπαθούσα να ξεπεράσω την γελοιότητα ή αστειότητα που κάποιοι θέλησαν να δώσουν σε ένα ευφάνταστο (και καλά) meme για Mega, Big Brother και ΠΑΣΟΚ κι αναρωτήθηκα: «Έφυγε άραγε ποτέ πραγματικά το ΠΑΣΟΚ;».
Όχι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Όχι το ΠΑΣΟΚ των μεγάλων ιδανικών, της αποκέντρωσης και της αλλαγής. Αυτό ίσως και να υπήρξε μόνο ως ιδέα και ποτέ ως πραγματικότητα.
Όμως το παλιό, κακό «ΠΑΣΟΚ», ή για να είμαι σωστότερος και δικαιότερος, το παλιό κακό σύστημα που ονομάστηκε αυθαίρετα «ΠΑΣΟΚ», ανεξάρτητα από την σύνδεση του ή όχι με το κίνημα, δεν έφυγε από την Ελλάδα ποτέ.
Το σύστημα της «ρεμούλας», της «λαμογιάς», του «εύκολου πλουτισμού» και του «βολέματος» δεν έφυγε και δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από την Ελλάδα. Σε καμία έκφανσή του. Και γι’ αυτό η Ελλάδα θα βολεύεται σε έναν διαρκή «ραγιαδισμό» και θα αποκαλεί «δεξιά» κάθε μικρή ή μεγαλύτερη αλήθεια που έρχεται να την ξεβολέψει.
Αυτές οι «ταμπέλες» όμως αρχίζουν να με ενοχλούν. Σε μια εποχή μάλιστα με πολύ μικρές αντοχές υπομονής, το να θεωρείται στην Ελλάδα «ΠΑΣΟΚ» μια εποχή με λουλούδια, γυναίκες, πίστες και … σαμπάνια απ’ το γοβάκι, όπως και το να θεωρείται εποχή «Δεξιάς» κάθε εποχή φτώχειας και δυσκολιών, δεν μου κάνει ως προσέγγιση.
Γιατί διαπιστώνω καθημερινά, πως ο ίδιος Έλληνας «ΠΑΣΟΚΟΣ» ή «δεξιός» κινείται στην Ελλάδα με γνώμονα το συμφέρον του. Κάτι το οποίο δεν άλλαξε ούτε μετά από δέκα χρόνια κρίσης και δεν φαίνεται να αλλάζει ποτέ.
Μέσα στα πολλαπλά παραδείγματα, που μέσα μου επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό, η χθεσινή Τσικνοπέμπτη. Στην οποία κανείς δεν είχε χρήματα, όλοι έβριζαν τις κυβερνήσεις, αλλά όλοι βγήκαν να ξεφαντώσουν και να διασκεδάσουν γιατί «μια ζωή την έχουμε βρε αδερφέ».
Και δεν είναι ασφαλώς το ξεφάντωμα επιλήψιμο. Είναι η αντίληψη που συνδέεται με αυτό. Διότι οι μισοί απ’ αυτούς που χθες έβγαζαν σέλφιζ πλάι σε ψησταριές, σήμερα πάλι θα μπουν στο καβούκι τους ξανά και θα «κλαίγονται» ενώ θα πωλούν προς 1.000 ευρώ πράγματα που δεν αξίζουν ούτε για 1.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φθάνω στο ένα θλιβερό συμπέρασμα: Είτε με εποχές ΠΑΣΟΚ, είτε με εποχές Δεξιάς, είτε με εποχές Αριστεράς, στην Ελλάδα σωσμός δεν υπάρχει.