Έχουν και τα νούμερα την αξία τους σε αυτή τη ζωή, ειδικά όταν με τη βοήθειά τους εξάγονται ενδιαφέροντα συμπεράσματα για το πώς εξελίσσεται ο πολιτικός μας μικρόκοσμος…
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Πέντε συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Ηρακλείου για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΔΕΠΑΝΑΛ (με φόντο της διάσωση του Πολιτιστικού Κέντρου) και μια συνεδρίαση του Σώματος για τους αποικιακούς όρους δέσμευσης του αεροδρομίου «Ν.Καζαντζάκης» από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), κάτω από τη μύτη της αυτοδιοίκησης η οποία δεν πήρε χαμπάρι (;) το πώς η δημόσια γη μετατρέπεται σε «φιλέτο» οικονομικών συμφερόντων.
Αυτό το θεαματικό 5-1 που αφορά στον τρόπο διαχείρισης δύο διαφορετικών θεμάτων αποτυπώνει, αν μη τι άλλο, την καταγεγραμμένη επανάληψη σύγκλησης συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου για ένα θέμα που λύθηκε τελικά εντός ολίγων ωρών, όταν η πλειοψηφία των δημοτικών παρατάξεων κάθισε σε ένα τραπέζι (με διάθεση να καταλήξει σε λύση).
Παράλληλα, μας δείχνει και τη συνοπτική «διαχειριστική τακτοποίηση» ενός θέματος που στριμώχτηκε ανάμεσα σε άλλα, σε μια συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, την ίδια ώρα που η ανάπλαση 3.000 στρ. δημόσιας γης του αεροδρομίου «Ν. Καζαντζάκης» δεν καθορίζεται με στρατηγικούς όρους από την τοπική αυτοδιοίκηση, ακριβώς επειδή πλέον «αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των όρων του δανείου της ΕΤΕπ» για την κατασκευή του αεροδρομίου Καστελλίου.
Δύο μικρά στιγμιότυπα της τοπικής μας πραγματικότητας δείχνουν αβίαστα ποια είναι η προτεραιότητα στόχων, αλλά και των πολιτικών μαχών που επιλέγονται να δοθούν στο πεδίο της δημόσιας αντιπαράθεσης.
Κοντολογίς, εννέα παρατάξεις, δύο πολιτικές και ένα Δημοτικό Συμβούλιο που λειτουργεί σαν πολιτική αρένα, στην οποία πλειοψηφικά, το κρίσιμο διακύβευμα παραμένει να φανεί επιδεικτικά, αν το εκλογικό αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής είναι ισχυρότερο από αυτό της δεύτερης Κυριακής των δημοτικών εκλογών.
Αδιάκοπες λεκτικές αντιπαραθέσεις προσώπων, αδολεσχία, κλίμα καχυποψίας, αδυναμία συνεννόησης στα αυτονόητα, ψυχροπολεμικές προειδοποιήσεις και πύρινες συγκρούσεις που πυροδοτούνται από το πουθενά…
Όλα αυτά κάτω από το άγρυπνο μάτι της τηλεοπτικής κάμερας, που μοιραία λειτουργεί μεγεθυντικά στα ειδικά χαρακτηριστικά μιας αντιπαράθεσης που όσο και αν επιχειρείται επίμονα να αποδειχτεί ότι γίνεται στη βάση μιας πολιτικής σύγκρουσης, εξόφθαλμα προκύπτει ότι ο αγώνας διεξάγεται στο ασφαλές γηπεδάκι της τεχνοκρατικής αντιπαράθεσης και της προσωπικής πολιτικής, για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής της δημοτικής δραστηριότητας…
Έτσι, την ίδια ώρα που η δημοτική Αρχή έχει κάνει συνοπτικό ευαγγέλιο το ηθικό της πλεονέκτημα (που ασφαλώς είναι κρίσιμο ζητούμενο, όμως δεν μπορεί να υποκαταστήσει το βαθύ έλλειμμα παραγωγής δημοτικού έργου αντάξιου των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας), η πλειονότητα των παρατάξεων της αντιπολίτευσης αυτοσυστήνονται σαν κάτοχοι επεξεργασμένων τεχνοκρατικών λύσεων, αναπτυξιακών και κοστολογημένων, προτάσσοντας εργαλειακά ότι έχουν το «know how» που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει…
Κάτω όμως από την επικοινωνιακή κρούστα που χειραγωγικά η κάθε πλευρά επιχειρεί να διαμορφώσει, είναι απολύτως προφανείς οι αβαθείς πολιτικές διαφοροποιήσεις της πλειονότητας των παρατάξεων.
Μοναδική εξαίρεση η «Λαϊκή Συσπείρωση», που όταν, για παράδειγμα θέτει το ερώτημα «αν ο πολιτισμός μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα» ή το «πώς είναι δυνατό το Πολιτιστικό Κέντρο που φτιάχτηκε με δημόσιο χρήμα να μην ελέγχεται από το Δημοτικό Συμβούλιο» ή «πως στη δημόσια γη της Αλικαρνασσού συντελείται το μεγαλύτερο επιχειρηματικό deal στη μεταμνημονιακή περίοδο», δεν προκύπτει από πουθενά διάθεση ανάπτυξης πολιτικού διαλόγου και έργου στη βάση αυτή.
Αντίθετα, καταγράφεται μια μεγάλη σπουδή στο πεδίο της προσωπικής πολιτικής αυτοηρωποίησης για το πώς τα πέντε εκατομμύρια έγιναν τέσσερα στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ανταγωνισμού της ατάκας, που έχω πραγματική απορία για το ποιούς μπορεί να συγκινεί…
Επειδή όμως η δημοτική θητεία είναι μακρά και κάποιοι, όπως αποδεικνύεται, δεν έχουν τις πολιτικές αντοχές να αντιδικούν ούτε για την τεχνοκρατική διαχείριση των δημοτικών πραγμάτων, φαίνεται ότι έχουμε μπει σε μια ενδιαφέρουσα διαδικασία πολιτικών ζυμώσεων, το εναρκτήριο λάκτισμα της οποίας ήταν η συγκρότηση του προεδρείου στον ΕΣΔΑΚ.
Μένει να δούμε τη μανιέρα, τον οδικό χάρτη και βέβαια πόσους χωράει το σχέδιο των πολιτικών συγκλίσεων οι οποίες κυοφορούνται, καθώς για κάποιους θα παραμείνει όνειρο θερινής νυκτός που ανέξοδα θα συνεχίζεται και τον χειμώνα.