Στον αντίποδα του μίσους και της χολής
Αυτή η άνοιξη μοιάζει τόσο αλλιώτικη από τις άλλες.
Το σκεφτόμουν τις προηγούμενες μέρες, καθώς κατηφόριζα πεζή στα νοτισμένα από την αφρικανική σκόνη σοκάκια της παλιάς πόλης, που δείχνουν σαν να περιμένουν κι αυτά μια δυνατή βροχή να ξεπλύνει τη βαριά θολούρα της ατμόσφαιρας.
Λες και ο καιρός αντιγράφει τόσο εύγλωττα το κλίμα που έχει διαμορφώσει στην κοινωνία η μνημονιακή πραγματικότητα που τόσο χυδαία κανnιβαλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενώ το τσίρκο της πολιτικής ζωής του τόπου μοιάζει να μην έχει τέλος.
Είχα πια φτάσει στο κέντρο της πόλης, όταν ένα τσούρμο πιτσιρίκια πέρασε από δίπλα μου. Γελούσαν με την ψυχή τους, καθώς κοιτούσαν κάτι μολύβια που κρατούσε σφιχτά το ένα από αυτά, και με έναn υπέροχο τρόπο ο κύκλος των παιδιών μεγάλωνε, μαζί με τη χαρά τους, που συνεχώς πολλαπλασιαζόταν.
Αυτές οι ανέμελες παιδικές φωνές, σκεφτόμουν, πόσο γλυκά σβήνουν τις φοβικές τσιρίδες που ακούστηκαν τις προηγούμενες μέρες να κινδυνολογούν μέχρι απελπισίας, μηρυκάζοντας μίσος και χολή για τοn συνάνθρωπο, με τον οποίο απλώς έτυχε να μη μοιραζόμαστε το ίδιο οικόπεδο στη γη.
Το υποκριτικό ενδιαφέρον για τον διπλανό και το μίσος για τον παραδιπλανό επειδή είναι πρόσφυγας δεν είναι απλώς προϊόν εγκεφαλικής άπνοιας, είναι ο γνώριμος συριγμός του αποκρουστικού ασπόνδυλου, που σέρνεται με την κοιλιά για να χτίσει νέους θαλάμους αερίων στους οποίους γράφτηκαν οι πιο αβάσταχτα τραγικές ιστορίες της ανθρωπότητας.
Καθώς λοιπόν συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εγκατάσταση των προσφύγων στο νησί, σκεφτόμουν ότι αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε όλους αυτούς που έκαναν πέρα τις φοβικές ασυναρτησίες και άνοιξαν τοn δρόμο της ευθύνης απέναντι στους συνανθρώπους μας που βγήκαν ζωντανοί από την κόλαση του πολέμου, μετατρέποντας την απόγνωση σε ελπίδα.
Και αυτό είναι ένας τεράστιος πλούτος για την πόλη, που απέδειξε ότι στέκεται αντάξια της ιστορίας του, του πολιτισμού, της αλληλεγγύης της προσφοράς και της συνεργασίας που αντανακλά όλο το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης…