Ένας συμβολισμός για όλους εκείνους τους γονείς που παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις για να μπορέσουν τα παιδιά τους να ακούσουν τον ίδιο ήχο του κουδουνιού με τα άλλα παιδιά
Κάθε πρωί συνηθίζω να πίνω ζεστό καφέ στην αυλή. Ανεξάρτητα από τον καιρό, είναι το ρόφημα που επιλέγω να με συντροφεύει, πλάι στην ευωδία των αρωματικών φυτών και την εικόνα του καθαρού ουρανού του Σεπτεμβρίου.
Κι ενώ είχα απορροφηθεί στις σκέψεις μου, χαμένος σε προβλήματα κι εξισώσεις, άκουσα το κουδούνι του γειτονικού σχολείου να χτυπά. Είχα μήνες να το ακούσω, όμως αυτός ο ήχος ήταν τόσο γνώριμος στ’ αυτιά μου. Μέσα μου ξύπνησαν μνήμες παιδικές.
Και εικόνες που με έκαναν να πιστεύω ότι το πρώτο κουδούνι των σχολείων, ήταν αφιερωμένο στον παππού και τη γιαγιά, οι οποίοι φορώντας πάντα τα καλά τους, ήταν δίπλα μου. Από την πρώτη ημέρα στο νηπιαγωγείο έως και την εγγραφή στο Πανεπιστήμιο, με τον παππού να αναλαμβάνει ρόλο ξεναγού στους δρόμους της Καλλιθέας και τα σοκάκια της Ομόνοιας.
Οι γονείς, ήταν πάντα λίγο πιο μακριά, γιατί είχαν το δικό τους κουδούνι να υπηρετήσουν, στα δικά τους δυσπρόσιτα σχολεία και στις αγωνίες των κακών χιλιομέτρων σε κάποιους χωματόδρομους που τώρα δεν περνούν πια ούτε ζώα.
Όσο μεγάλωνα βέβαια, άρχισα να αναθεωρώ το ρόλο του πρώτου κουδουνιού. Δεν ήταν ποτέ απλώς ένας μακρόσυρτος ήχος. Ήταν το έναυσμα για νέες περιπέτειες, για έρωτες εφηβικούς, για καφέ και κοπάνα στο κέντρο της πόλης, που σχεδόν ποτέ δεν έκανα, αλλά και για αγωνίες καθημερινές.
Είχε το δικό του συμβολισμό και το δικό του ρόλο αυτό το κουδούνι, που άλλες φορές μας έσωζε από τη βαρεμάρα κι άλλες φορές μας άγχωνε όταν με στυλό και μπλάνκο στο χέρι, μπαίναμε για εξετάσεις. Σήμερα το κουδούνι έχει ρόλο διαφορετικό.
Μπορεί να μην λέει μέσα μου πλέον πολλά κι όμως έχει πάρα πολλά να πει. Έχει γίνει πια ένας συμβολισμός για όλους εκείνους τους γονείς που παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις για να μπορέσουν τα παιδιά τους να ακούσουν τον ίδιο ήχο του κουδουνιού με τα άλλα παιδιά.
Έχει γίνει μια ιδέα για κάθε γονέα που επιθυμεί το παιδί του μετά απ’ αυτό το πρώτο κουδούνι να καθίσει ως ίσο προς ίσο με τα άλλα παιδιά, να ενσωματωθεί ακόμα και με τη μετριότητα, χωρίς τον κίνδυνο να το απορρίψουν ως διαφορετικό. Και για όλους αυτούς τους γονείς, η χθεσινή ημέρα είχε μια άλλη σημασία εκτός από την έναρξη της νέας χρονιάς.
Για μένα, λοιπόν, αυτό το πρώτο κουδούνι, ανήκει δικαιωματικά πλέον και σε αυτούς τους γονείς και σε αυτά τα παιδιά. Που περιμένουν τη στιγμή που θα ακουστεί, όχι για να τους σκοτώσει μέσα τους, αλλά για να τους λυτρώσει.