Το μήνυμα που στέλνει έξω από τα σύνορα της Ελλάδας, σ’ έναν κόσμο που το κτήνος του χιτλερισμού σέρνεται να πάρει κεφάλι.
Στάθηκε μπροστά σαν ατρόμητος γίγαντας με ορθάνοιχτη καρδιά για να φωτίσει τα πιο μαύρα σκοτάδια λέγοντας «τον Παύλο δεν θα τον φέρω πίσω, παλεύω για να σωθούν άλλα παιδιά». Και τα κατάφερε… Μαζί με τον Παύλο τσάκισαν τους ναζί. Ολόκληρη η Ελλάδα χειροκρότησε χθες το συγκλονιστικό αποτέλεσμα μιας δίκης ορόσημου, που έρχεται να διορθώσει την ιστορική παραχάραξη όσων έθρεψαν το ναζιστικό κήτος και επιχείρησαν να καλύψουν το πρόσωπο της φρίκης του και της απανθρωπιάς του.
Είναι συγκλονιστικό και μόνο να σκεφτεί κανείς πόσο αίμα αθώων χάθηκε για να ξεκαθαρίσουμε τελικά ότι «η σπορά των ηττημένων του 1945», δηλαδή των ναζιστών και των φασιστών, που κάψαν τη Βιάννο, τα Ανώγεια, την Κάντανο δεν ήταν τελικά οι «προστάτες γιαγιάδων στα ΑΤΜ».
Για κανέναν λόγο κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως την ίδια ώρα που εγκληματίες ναζί μακέλευαν αντιφασίστες, μετανάστες και στοχοποιούσαν οτιδήποτε όριζαν ως «αντικανονικό», κάποιοι δήλωναν ρέκτες του τσαμπουκά της Χρυσής Αυγής, άλλοι έσπευδαν να καθησυχάσουν ότι «δεν είναι απειλή για τη δημοκρατία», ενώ άλλοι οραματίζονταν μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή που μπορεί να στηρίξει μια συντηρητική συμμαχία.
Ασφαλώς δεν ξεχνιούνται εκείνοι που έσπευδαν να χαριτολογήσουν ότι η Χρυσή Αυγή έχει τρόπους και φέρεται «με το σεις και με το σας, ενώ άλλοι τη χαρακτήριζαν «αυθεντικό κίνημα».
Ακόμα και μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τις δολοφονικές επιθέσεις στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και τους ψαράδες από την Αίγυπτο, στήνονταν χαζοχαρούμενες μιντιακές μπουγάδες που ξέπλεναν τους μαχαιροβγάλτες με όρους lifestyle και με σχόλια του τύπου «αγαπούν την πατρίδα» λίγο… εριστικά και εμφάνιζαν «ράκο» τον δολοφόνο Ρουπακιά…
Το αποτέλεσμα της δίκης είναι μια περίτρανη νίκη του Παύλου Φύσσα αλλά και όλων εκείνων που στάθηκαν όρθιοι απέναντι στο θεριό, σε όλους όσους δε φοβήθηκαν, σε όσους στάθηκαν απέναντι στους εγκληματίες και δε λύγισαν από τις φοβέρες του και τις άνανδρες επιθέσεις του.
Την ίδια όμως στιγμή, το αποτέλεσμα της εμβληματικής δίκης έχει βαρύ ιστορικό εκτόπισμα όχι μόνο για τη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας, αλλά και για το μήνυμα που στέλνει έξω από τα σύνορα της Ελλάδας, σε ένα κόσμο που το κτήνος του χιτλερισμού σέρνεται να πάρει κεφάλι.
Και μια τελευταία κουβέντα για τη Μάνα, με ένα μικρό απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου που είδα με τόση συγκίνηση να μοιράζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν αντίδωρο, σαν υπόσχεση, σαν προαναγγελία για το μέλλον: « Είναι πολλά τα παιδιά σου μητέρα.
Μη πικραίνεσαι… Μεγάλες πολιτείες θα χτίσουμε μητέρα. Μην πικραίνεσαι… Ύστερα η μεγάλη πέτρα στον ώμο. Μεγάλος ανήφορος. Μεγάλη απόφαση στην καρδιά. Μεγάλες μέρες μας περιμένουν μητέρα. Μάνα».