Αφού ο αείμνηστος Μποστ, χωρίς να ερωτηθεί ποτέ, εξέφρασε την άποψή του και απεφάνθη ότι ουδεμία αντίρρηση έχει διά τον γάμον της Χριστίνας Ωνάση με τον Ρώσο Καούζοφ, ας πως κι εγώ μια γνώμη: Δεν μου άρεσε η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι.
Ξέρω, δεν πλήρωσα εισιτήριο, δεν με ρώτησαν οι Γάλλοι και ουδόλως τους αφορά η άποψή μου. Όπως και πολλών άλλων συνελλήνων που αφήνουν κι αυτοί τόσες γνώμες, σαν να αερίζονται εντερικώς, μαζικά και εν τω βάθει.
Δεν μας άρεσε. Τελεία και παύλα. Δεν ήταν τελετή έναρξης αυτή, δεν αφορούσε τόσο τους Αγώνες, στήθηκε για τις ανάγκες του τηλεοπτικού θεάματος και… είχε γαλλοκεντρική στόχευση. Σχεδόν μονοπωλούσε την Ιστορία.
Άρτος, θεάματα και πολλά βίντεο γύρω από τον ποταμό της πόλης του Φωτός. Περιμέναμε κάτι άλλο; Προφανώς.
Θέλαμε κάτι πιο… Ολυμπιακό; Μάλλον. Οπότε λογική η απογοήτευση και αναφέρομαι στα στοιχεία που έχουν να κάνουν με τη φαντασμαγορική τελετή και όχι στις θρησκοληψίες ή τις ιδεοληπτικές αναφορές τύπου… «κάποιοι συκοφαντούν τη θρησκεία μας, γιατί οργάνωσαν παρωδία του Μυστικού Δείπνου».
Που μόνο τέτοιο δεν είχαν στο μυαλό τους. Η πραγματική έμπνευση πίσω απ’ όλο αυτό το σόου ουδόλως είχε να κάνει με τον χριστιανισμό και το δείπνο του Ιησού με τους Μαθητές του, αλλά με τον πίνακα του Ολλανδού καλλιτέχνη Jan Harmensz van Biljert, ο οποίος αναφέρεται στον γάμο του Πηλέα και της Θέτιδος- είναι το «Συμπόσιο των Θεών» που ζωγραφίστηκε το 1635. Λεπτομέρειες, θα πείτε.
Δεν μας άρεσε η τελετή. Εντάξει; Το είπαμε; Έγινε σαφές; Ας το πάρουμε τώρα αλλιώς, γιατί εδώ κοντεύουμε να δημιουργήσουμε μείζον θέμα και να πλακωθούμε πάλι μεταξύ μας.
Δεν μας φτάνουν κάτι… σκιαδικά, ορεστιακά, ευαγγελικά κλπ εμφυλιοπολεμικά, θα έχουμε και τα… ολυμπιακά παριζιάνικα τώρα! Με ξύλο και μπόλικη υποκρισία. Τόσο, που λένε ορισμένοι τώρα ότι η καλύτερη έναρξη αγώνων ήταν αυτή της Αθήνας το 2004.
Οι ίδιοι που ήταν μόνιμα στην γκρίνια για τα λεφτά που σπαταλήσαμε, τους πειραματισμούς και τους φτερωτούς έρωτες του Παπαϊωάννου- ακόμη και το ντάτσουν με τις καρπούζες τούς είχε πειράξει!- τώρα εκθειάζουν εκείνη την τελετή.
Όχι πως χρειάζονται υποστήριξη οι διοργανωτές από μας, αλλά είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι κάθε επιχείρημα εναντίον αυτής της τελετής είναι και… όπλο στη φαρέτρα τους για το πείραμα που επιχείρησαν. Γιατί ήταν πείραμα.
Και ήταν και τέχνη. Μπορεί να την απορρίψεις, να σου αρέσει ή όχι, αλλά ήταν τέχνη και μάλιστα υψηλού επιπέδου αυτό που παρουσίασαν. Εντάξει, δεν έγινε στο στάδιο, όπως γίνονται όλες οι τελετές των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά αυτό απαντούν: τους Αγώνες κάνει η πόλη, όχι το στάδιο.
Κι εμείς τους δίνουμε απλόχερα στο πεδίο. Εκεί επιστρέφουν οι Αγώνες. Και γι’ αυτό οργάνωσαν όλο αυτό το πανηγύρι πέριξ του Σηκουάνα. Είχε πολύ βίντεο, πολύ παραμύθι και πολύ τηλεοπτικό σίριαλ.
Είχε.
Αλλά τι είναι πια οι Ολυμπιακοί Αγώνες χωρίς την τηλεόραση και την τεχνολογία! Το πρώτο βασικό στοιχείο για να μπει άλλωστε ένα αγώνισμα στους ΟΑ είναι να είναι… τηλεοπτικό. Να φέρει θέαση, χορηγίες, λεφτά. Και μετά βλέπουμε.
Συν τοις άλλοις, στους Γάλλους… άρεσε πολύ, εάν κρίνω από τις δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας.
Οι αιτιάσεις για την εκεχειρία, τα χριστιανικά ιδεώδη (προσοχή, οι χριστιανοί είναι πια σαφώς λιγότεροι στους Αγώνες!), για τα ήθη και τις αξίες του ευ αγωνίζεσθαι και χωρίς ντόπες έχουν μια βάση ρομαντική, αλλά ελάχιστη σημασία για την πραγματική ζωή.
Όλα έχουν αλλάξει, όλα είναι πια διαφορετικά. Τόσο, που ο Παλαμάς σίγουρα πια δεν θα έγραφε για «το Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατον».
Να σας πω όμως κάτι; Λίγο πρέπει να μας απασχολούν αυτά. Ας χαρούμε κάτι που γίνεται κάθε 4 χρόνια. Έχουμε να κάνουμε με μια γεμάτη περίοδο αθλητικών θεαμάτων και θαυμάτων, εξαίσιων αγώνων με τους καλύτερους αθλητές του κόσμου.
Είναι μια θετική περίοδος, διασκεδαστική για όλους ή για να παραφράσω τον Earl Warren: πάντα διαβάζω στα νέα τα αθλητικά πρώτα. Τα αθλητικά γράφουν για τα κατορθώματα των ανθρώπων, ενώ η πρώτη σελίδα μόνο για τις αποτυχίες τους.