Και το βουλκανιζατέρ απέναντι κλειστό. Και εγώ να θέλω να βάλω τα κλάματα αλλά να συγκρατιέμαι…
Ήταν πριν από 15 χρόνια… Διανυκτέρευση στα Χανιά για επαγγελματικούς λόγους. Θυμάμαι σαν να ήταν χθες την έκφραση στο πρόσωπό μου σαν αντίκρισα ένα… ροζ χαρτάκι στο παμπρίζ του αυτοκινήτου μου.
Δεν ήταν κάποιος κρυφός θαυμαστής. Το στόρι δεν είχε υπονοούμενα.
Μπορεί να είναι ιδέα μου, όμως ίσως και να έβγαζα καπνούς από τα αυτιά.
Δέκα αυτοκίνητα στη σειρά και το όργανο διάλεξε αποκλειστικά το δικό μου. Συμπτωματικά, το μόνο με ηρακλειώτικες πινακίδες.
Για να πω την αλήθεια, θεώρησα ότι έγινε σκόπιμα 100% και μουρμούριζα από τα νεύρα μου σε όλη την επιστροφή για το Ηράκλειο.
Θυμήθηκα και όλα τα άλλα τα ωραία: τι είναι το πιο όμορφο πράγμα στο Ηράκλειο; Η Χανιώπορτα.
Θυμήθηκα την κόντρα δυτικών-ανατολικών για την πρωτεύουσα, το Εφετείο, το ΚΤΕΛ και πάει λέγοντας…
Δεκαπέντε χρόνια μετά και πάλι διανυκτέρευση στα Χανιά…
Επιστρέφοντας στην πόλη από την Ζούρβα (το Πάπιγκο της Κρήτης το λέω εγώ), αντιλαμβάνομαι τον οδηγό που ακολουθεί να κορνάρει επίμονα.
Την υποψία την είχα αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω και ας είχε γίνει το τιμόνι νταλίκας.
Κόβουμε δεξιά και τι βλέπουμε; Το λάστιχο πιο κλαταρισμένο, δεν γίνεται.
Και είναι Κυριακή απόγευμα. Και το βουλκανιζατέρ απέναντι κλειστό. Και εγώ να θέλω να βάλω τα κλάματα αλλά να συγκρατιέμαι…
Το παλικάρι που κόρναρε λίγο πριν είχε σταματήσει το αυτοκίνητο. Πλησιάζει με την αρραβωνιαστικιά του. Και τότε ακούω κάτι σαν μελωδία…. «Θέλετε βοήθεια;». Μέχρι να το πει, είχε σηκώσει τα μανίκια και είχε βάλει μπρος… Γρύλοι, ρεζέρβες, όλα σε εγρήγορση…
Γονάτισε ο άνθρωπος στο οδόστρωμα με τα ωραία του ρουχαλάκια, λερώθηκε λίγο, ζορίστηκε περισσότερο, το λάστιχο το άλλαξε…Εγώ και ο γρύλος μου υποκλινόμαστε.
«Χίλια ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, μας σώσατε» έλεγα ξανά και ξανά. Και το πίστευα. Χανιώτες και οι δύο. Η κοπέλα είχε σπουδάσει νοσηλευτική στο Ηράκλειο.
«Δεν κάνει τίποτα» αποκρίθηκε χαμογελαστός ο νεαρός σωτήρας.
«Αν δείτε και εσείς κάποιον συνάνθρωπο να έχει ανάγκη, να τον βοηθήσετε» με προέτρεψαν και έφυγαν.
Με συγκίνησαν αυτά τα παιδιά.
Αν σκεφτόμασταν όλοι όπως εκείνα, τότε ο κόσμος σίγουρα θα ήταν καλύτερος και το γνωστό ανέκδοτο με το γρύλο δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.