Πόσοι νιώθουν καθαροί όταν το σπίτι τους δεν έχει ίχνος σκόνης αλλά εναποθέτουν στο διπλανό χωράφι τα σκουπίδια τους;
Οι ειδικοί λένε πως η καταστροφή στη Δυτική Αττική που έχει κοστίσει ανθρώπινες ζωές και έχει αφήσει κόσμο χωρίς σπίτια και περιουσίες ήταν κάτι αναμενόμενο, όλοι το γνώριζαν ότι θα συμβεί και κανείς δεν έκανε τίποτα για να το αποτρέψει. Μία εικόνα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο αυτές τις ημέρες, όπου απευθύνεται η ερώτηση στο πλήθος «Θέλετε αλλαγή» και σηκώνουν όλοι τα χέρια αλλά στην επόμενη ερώτηση «Θέλετε να αλλάξετε» μένουν τα χέρια στη θέση τους, είναι πάντα επίκαιρη.
Σε θέματα περιβάλλοντος ισχύει ακριβώς το ίδιο. Δεν θα σταθώ στη Δυτική Αττική ή στον κίνδυνο η Κρήτη να υποστεί κάτι ανάλογο. Ο χειμώνας έφτασε και μαζί με την απορία που προκαλεί τρόμο, «πώς θα ζεσταθούμε πάλι φέτος;», έρχεται και ο φόβος για το τι θα συμβεί στις πρώτες νεροποντές. Πόσοι δρόμοι αλήθεια θα μετατραπούν σε χείμαρρους, πόσα σπίτια θα πλημμυρίσουν, πόσοι μαθητές θα… κολυμπήσουν στις πισίνες που θα δημιουργηθούν στις τάξεις τους;
Χθες, Παρασκευή, λίγες σταγόνες, μία βροχή χωρίς ιδιαίτερη ένταση ήταν αρκετή για να φανούν κακοτεχνίες σε δρόμο κοντινό του σπιτιού μου. Τα έργα έγιναν πριν από λίγους μήνες και οι πρώτες στάλες αποκάλυψαν την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν από τους υπεύθυνους. Ευτυχώς, στην περίπτωση τη συγκεκριμένη οι αρμόδιοι έσπευσαν να κλείσουν γρήγορα την τρύπα που δημιουργήθηκε στη μέση του δρόμου. Δεν γίνεται πάντα όμως κάτι τόσο αποτελεσματικά.
Για να επανέλθω στη γελοιογραφία που κυκλοφορεί και δείχνει πως κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει συνήθειες και συμπεριφορές, αναρωτιέμαι, τελικά πόσοι κάνουν την πιο απλή κίνηση, δηλαδή να πετάξουν τα σκουπίδια τους στους κάδους και όχι στον δρόμο, πόσοι μαζεύουν ό,τι άφησε πίσω του το κατοικίδιό τους στις βραδινές του εξόδους;
Πόσοι νιώθουν καθαροί όταν το σπίτι τους δεν έχει ίχνος σκόνης αλλά εναποθέτουν στο διπλανό χωράφι τα σκουπίδια τους; Από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο και, όπως αποδείχτηκε με ιδιαίτερα τραγικό τρόπο, πιο επικίνδυνο, ένα είναι σίγουρο: είναι μονόδρομος να μάθουμε να αγαπάμε τη φύση, γιατί δεν είναι εκείνη που μας εκδικείται αλλά εμείς που την εκδικούμαστε κάθε λεπτό.