Η γιαγιά περίμενε καρτερικά το τέλος της, δυστυχώς μέσα στην ακαθαρσία
Η μόνη αλήθεια είναι ότι οι αποκλειστικές νοσοκόμες κοστίζουν, αλλά είναι και πολύτιμες στη χώρα μας, όπου η δημόσια υγεία εξακολουθεί να νοσεί. Και είναι πολύτιμες, γατί η προσφορά τους προς τους ασθενείς είναι κάτι παραπάνω από σημαντική, όμως θα μπορούσαν να κοστίζουν λιγότερο, εάν οι διορισμένες συναδέλφισές τους έκαναν ή θα ήθελαν να κάνουν, αυτά που ο νόμος ορίζει.
Ο κάθε συνδικαλιστής που μιλάει για κενά οργανικών θέσεων και για πληθώρα ασθενών θα έχει τους λόγους του να το λέει. Ίσως και να ξέρει πράγματα, τα οποία αγνοώ. Αυτό όμως που ξέρω, που είδα και άκουσα, είναι ότι και χρόνος και κόσμος υπάρχει, διάθεση όμως;
Για τη «διάθεση» λοιπόν θα μεταφέρω την ιστορία που μια καλή φίλη νοσοκόμα μου αφηγήθηκε. Την περιπέτεια μιας γιαγιάς, πριν αρκετά χρόνια στο παλιό Απολλώνιο Νοσοκομείο.
Η ηλικιωμένη γυναίκα, χωρίς συγγενείς και χωρίς πόρους, βρισκόταν παρατημένη και ανήμπορη στο κρεβάτι του νοσηλευτικού ιδρύματος.
Οι μόνες ανάγκες της που κάλυπτε το νοσηλευτικό προσωπικό, ήταν αυτές της σίτισης. Για την υγιεινή της γινόταν καθημερινός σκοτωμός. Ό
χι ποιος θα την αναλάβει, αλλά ποιος δεν θα τη «χρεωθεί». Και αφού δε βρισκόταν λύση, γιατί δεν υπήρχε προθυμία, η γιαγιά περίμενε καρτερικά το τέλος της, δυστυχώς, μέσα στην ακαθαρσία.
Ανάμεσα στις επαγγελματίες στο. χώρο της υγείας που σφύριζαν αδιάφορα, λες και δεν υπήρχε μπροστά τους ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη από ένα μπάνιο και ένα καθαρό σεντόνι στο κρεβάτι του, υπήρξε για καλή τύχη της γιαγιάς και η φίλη μου, που ήταν τότε ασκούμενη, κι όχι μόνιμη.
Και μπορεί να μην ήταν μόνιμη, αλλά ήταν και είναι ευαίσθητη. Πρόσφερε στη γιαγιά το τελευταίο της μπάνιο. Εκείνη, αφού την ευχαρίστησε, την επόμενη ημέρα «έφυγε» καθαρή από τον βρόμικο τούτο κόσμο.