Για να μη μιλήσω για τους υποψήφιους των Πανελλαδικών εξετάσεων που είπαν ένα “γεια” σε όλους και μετά πήγαν και πάλι στο σπίτι τους
Η εφηβεία είναι η πιο δύσκολη, η πιο συναρπαστική, η πιο όμορφη και ξεχωριστή ηλικία. Δύσκολη για τους γονείς, που παλεύουν να ελέγξουν τα παιδιά τους που είναι πολύ μικρά για να είναι τελείως ανεξάρτητα αλλά πολύ μεγάλα για να είναι ακόμα… παιδιά. Δύσκολη και για τους εφήβους που αναζητούν με αγωνία μία ταυτότητα, “είμαι μάγκας, ντροπαλός, αποφασιστικός, μήπως, τελικά, είμαι φλώρος και αρνούμαι να το παραδεχτώ;”.
Αυτό που μου άρεσε και ο λόγος που ζηλεύω πάντα τους εφήβους είναι ότι όταν είσαι 17 χρονών πολύ απλά όλα επιτρέπονται. Τα λάθη σου δεν είναι μεμπτά, είναι εκείνα που θα σου δείξουν τον δρόμο για να καταλήξεις στο σωστό. Τα νεύρα σου είναι δικαιολογημένα, το ότι μπορεί να κλαις χωρίς λόγο δεν σημαίνει ότι είσαι τρελή, απλώς μία ακόμα έφηβη, φυσιολογική σαν όλες τις άλλες.
Δεν ξέρω τι θα κάνω όταν θα έρθει η δική μου η ώρα, όταν θα είμαι μαμά εφήβων κοριτσιών, βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι θα κάνω ό,τι μπορεί να έκανε η δική μου η μαμά και με εκνεύριζε. Όχι ότι έκανε κάτι η γυναίκα, να λέμε και την αλήθεια, απλώς ήταν η μαμά μου, αυτό ήταν αρκετό για να νευριάζω στην εφηβεία μου (ε, ακόμα και τώρα κάποιες φορές…).
Τις τελευταίες δύο βδομάδες μιλάω με καθηγητές σχολείων του Ηρακλείου και μου λένε πως όλα πάνε καλά με το άνοιγμα των σχολείων, όμως, πώς είναι δυνατόν να κρατήσουν σε απόσταση τα παιδιά, αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που καλούνται να κερδίσουν.
Τα παιδιά που παίζουν μπουγέλο με το αντισηπτικό, που κάθονται πέντε πέντε στα παγκάκια, που ψιθυρίζουν το ένα στο αφτί του άλλου, που, να τα λέμε και αυτά κρατιούνται χεράκι χεράκι και ψάχνουν ευκαιρία να απομονωθούν μακριά από αδιάκριτα βλέμματα συμμαθητών και καθηγητών.
Μου αρέσει που η λογική του ότι τα σχολεία της δευτεροβάθμιας άνοιξαν πρώτα είναι γιατί -υποτίθεται- τα παιδιά είναι σε θέση να ακολουθήσουν κανόνες. Εντάξει, απλώς θα το αφήσω ασχολίαστο. Για να μη μιλήσω για τους υποψήφιους των Πανελλαδικών εξετάσεων που είπαν ένα “γεια” σε όλους και μετά πήγαν και πάλι στο σπίτι τους.
Και κάτι τελευταίο. Με τις κάμερες στα σχολεία δεν νομίζω ότι συμφωνώ. Όχι, δε θέλω να εκτίθεται το παιδί μου ούτε θέλω να πρωταγωνιστούν σε ένα ριάλιτι οι εκπαιδευτικοί.
Αυτό που θέλω, όμως, είναι αντί να κάνουν όλοι αντιπολίτευση, να βρουν έναν τρόπο που να μη θίγει την αξιοπρέπεια κανενός αλλά να προσφέρει σε όλα τα παιδιά ισότιμη πρόσβαση στη γνώση, κάτι για το οποίο όλοι πολεμούσαν όταν γινόταν λόγος για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση και κανείς, μα κανείς, δεν μιλάει τώρα.
Πόσο θα ήθελα να βγει κάποιος μπροστά και να πει “θα πάω να κάνω μάθημα κατ’ οίκον, αν χρειαστεί, θα θυσιάσω χρόνο και κόπο για αυτά τα παιδιά”. Αλλά πάλι θα με κατηγορήσουν ότι είμαι αθεράπευτα ρομαντική…