Τότε που κρατώντας τη μικρή από το χέρι, φοβισμένη για το άγνωστο, με αγωνία και λαχτάρα, όπως είχα γράψει το 2018, την περάσαμε στην αυλή του σχολείου. Πέρασαν 12 χρόνια από τότε.
18 από τη γέννησή της και τώρα όχι μόνο δεν μας είχε δίπλα της όταν έμπαινε στο σχολείο, αλλά αυτός ο κύκλος της ζωής τελειώνει. Σε λίγες μέρες δεν θα είναι πια μαθήτρια.
Δασκάλες, δάσκαλοι, καθηγητές, καθηγήτριες, διευθυντές θα ανήκουν στο παρελθόν.
Εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι… Προνήπιο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο… Αμ, τα υπόλοιπα; Οικονομική κρίση, μπαλέτο, σκάκι, κολύμβηση, πανδημία κοροναϊού, μαθήματα μέσω διαδικτύου, εκδρομές, κοπάνες, βαθμοί, Αγγλικά, φίλοι. Εμπειρίες το λέμε…
Τώρα φτάσαμε στο τέλος του μαθητικού δρόμου. Δεν ξέρω τι θα γίνει στις εξετάσεις. Μακάρι να προσπαθούσες περισσότερο, αλλά… Ξέρω ότι οι εξετάσεις αυτές δεν κρίνουν το μέλλον σου. Κανενός παιδιού το μέλλον. Βέβαια, όπως έλεγαν και οι παλιοί, «ένα χαρτί, χρειάζεται». Θα έρθουν κι άλλες ευκαιρίες. Αρκεί να είσαι εκεί να τις δεις. Για να ανοιχτούν τα φτερά σου για νέες περιπέτειες.
Το ρητό «κάθε τέλος συνοδεύεται από μια αρχή», από νέες εμπειρίες, νέες ευκαιρείς, νέους ανθρώπους ισχύει… Το παιδί που ήσουν τελειώνει… Γίνεσαι ενήλικας. Δικός σου τραπεζικός λογαριασμός, διαβατήριο, άδεια οδήγησης, δικό σου σπίτι κ.ά. Άλλες υποχρεώσεις. Άλλες ευθύνες…
Εμείς, εγώ και η μητέρα σου, όλο αυτό το διάστημα προσπαθήσαμε να σου μάθουμε να στέκεσαι στα πόδια σου, να μην αφήνεις ένα παραπάτημα να γίνει πτώση, να είσαι ευγενική, να υπερασπίζεσαι την αλήθεια και να τη χρησιμοποιείς, να έχεις θάρρος, να έχεις μέτρο, υπευθυνότητα και σύνεση. Δεν ξέρω αν τα έχουμε καταφέρει.
Δεν είμαι σίγουρος αν όλα αυτά τα χρόνια μάς άκουγες και δεν είχες το μυαλό σου στη μάστιγα της εποχής που λέγεται «χρήση κινητού». Κάτι μου λέει ότι άκουγες, αλλά δεν ήθελες να το δείξεις. Ξέρω ότι πολλά τα μοιραζόμαστε γιατί μας μιλούσες. Ακόμα και τα φλερτ σου.
Σε λίγες μέρες αποφοιτάς. Και ο γονικός ρόλος μας αλλάζει. Αλλάζει και η καθημερινότητά μας. Η ρουτίνα του σπιτιού και οι προτεραιότητές μας. Όλα αλλάζουν κι όχι «όλα τα ίδια μένουν», που λέει το τραγούδι. Κάποια μένουν…
Δεν ξέρω τι αποτελέσματα θα έχουμε μετά τις Πανελλήνιες. Ούτε τι πρόγραμμα θα ακολουθήσουμε. Ρευστά όλα. Ούτε ποιοι δρόμοι θα ανοιχτούν.
Ξέρω όμως δύο πράγματα. «Πανελλήνιες» δίνεις μόνο εσύ, όπως κι όλα τα παιδιά. Δεν δίνουμε «εμείς». Δεν μιλάω σε πρώτο πληθυντικό. «Γράψαμε καλά», «διαβάζαμε όλο το χρόνο», αυτό δεν ισχύει. Αυτή η ταύτιση δεν υπάρχει.
Η «μάχη» είναι δική σου, όπως όλων των παιδιών. Οι γονείς συμπαραστέκονται και βοηθάνε εσένα και την… παραπαιδεία!
Το άλλο που ξέρω είναι ότι η ευχή που σου έδωσα στο δημοτικό ισχύει και είναι μία: «Προσπάθησε, κόρη μου, να γίνεις χρήσιμη για τους άλλους κι εμείς μαζί σου θα είμαστε όσο ζούμε. Χωρίς να κρατάμε το χέρι σου, γιατί μεγαλώνεις ή θα είναι το κρυφό μυστικό μας;».
Άντε, καλή αποφοίτηση, υγεία και να είσαι (είστε) ευτυχισμένη στη ζωή σου…
Σε αγαπώ! Σε αγαπάμε!