Φανατικά εχθρευόμενοι αντίπαλοι θα αντιπαρατεθούν με όρους μιας ακκιζόμενης πολιτικής ελαφρότητας
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα…
Όπου και να κοιτάξει κανείς βλέπει υποψήφιους, που ξεδιπλώνουν μεγαλειώδη οράματα και είναι τόσο πρόθυμοι με μια σχεδόν στοργική αγωνία να γίνουν «θυσία» για να μας λύσουν όλα τα προβλήματα, να αποκαταστήσουν κάθε αδικία, ακόμα και να μας… «εξαφανίσουν» κατά τα πρότυπα της ιστορικής ατάκας της μνημειώδους ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας.
Είναι βαρετά προβλέψιμος ο τρόπος που ξαφνικά ανακαλύπτουν το πολιτικό βάρος του «εμείς», και με μια επίπλαστη γενναιοδωρία ανωτερότητας, βάζουν πίσω το αυτολατρευόμενο «εγώ» τους.
Κάτι τέτοιες στιγμές καταγράφεται σε μικρόφωνα και κάμερες το ράγισμα της συγκίνησης στη φωνή του υποψηφίου, που αναδύεται αβίαστα, από το βάθος της φόρτισης που βιώνει με την έστω και επιδερμική αυτοσυγκράτηση του ναρκισσισμού του.
Αυτό που δεν έχω ακόμα καταλάβει είναι σε ποιον Ιορδάνη ποταμό ξεπλένουν την αφιερωματική ενδοτικότητά τους στο πολιτικό σύστημα, που, αν και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του, θεωρητικά ξιφουλκούν εναντίον του, ισχυριζόμενοι ότι μπορούν να το εξανθρωπίσουν.
Στον δρόμο για τη μεγάλη αναμέτρηση των αυτοδιοικητικών εκλογών μας περιμένουν και άλλα ωραία. Η απλή αναλογική θεμελιώνει όρους και συνθήκες μιας ευέλικτης εκλογικής καθόδου, και έτσι δίνει τη δυνατότητα εκλογής πολλών υποψηφίων, πράγμα που μοιραία αποδυναμώνει την προοπτική μιας εύκολης αυτοδύναμης πολιτικής επικράτησης.
Τι θα πει αυτό; Ότι κανείς από τους υποψηφίους δεν θα διακινδυνεύσει να ανεβάσει τους τόνους της αντιπαράθεσης και να μιλήσει ευθέως, με λόγο αιχμηρό για τον πολιτικό του αντίπαλο, γνωρίζοντας ότι ακολουθεί ένας δεύτερος γύρος που μπορεί να τους φέρει πιο κοντά στην εξουσία.
Φανατικά εχθρευόμενοι αντίπαλοι θα αντιπαρατεθούν με όρους μιας ακκιζόμενης πολιτικής ελαφρότητας, αφήνοντας χώρο να μοιραστούν στο δεύτερο γύρο τον έλεγχο της εξουσίας αφού ξαφνικά θα ανακαλύψουν από την αρχή ότι αυτά που τους ενώνουν είναι πολλαπλάσια από αυτά που τους χωρίζουν.
Μοιάζει να έχει κατακτηθεί και να έχει γίνει συνείδηση σε όλους ότι ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει πια χωρίς τον άλλον στους διαδρόμους της εξουσίας.
Όμως η κοινωνία οφείλει να είναι πολύ προσεκτική απέναντι σε αυτές τις σανίδες σωτηρίας που στήνονται…
Έχουν καρφιά…