Όσο κι αν προσπαθώ να τα βάλω όλα μαζί σε τάξη, το μυαλό μου αντιστέκεται
Κατά τα άλλα αύριο θα έχουμε σύμβαση για το νέο διεθνές αεροδρόμιο στο Καστέλλι. Ήταν το μόνο που μας έλειπε.
Την ίδια στιγμή ωστόσο, σε εθνικό επίπεδο, ο Πάνος Καμμένος κονταροχτυπιέται με τον Νίκο Κοτζιά για κάποια 24 εκατομμύρια και κάποια αδιάσειστα στοιχεία που ακόμα κανείς δεν έχει δει. Ο Παύλος Πολάκης καλεί τον Γιώργο Στουρνάρα, τού υποδεικνύει πώς να κάνει τη δουλειά του και δημοσιοποιεί τη συνομιλία, για να μάθει το πανελλήνιο, το μέγεθος του ακραίου κρητικού ανδρισμού του.
Και σε τοπικό επίπεδο, χάνονται τέσσερις ανθρώπινες ζωές σε μια «ιρλανδική διάβαση» (μάθαμε και νέες ορολογίες εμείς που δεν ξέραμε πριν δυο χρόνια ούτε το μπραντς), ενώ η μελέτη για την ενίσχυση ασφάλειας της περιοχής έχει εγκριθεί, αλλά η υλοποίηση του έργου έπεται των θανάτων.
Στο μεταξύ, μέσα από κάποιο επικοινωνιακό τέχνασμα, που ακόμα αρνούμαι να κατανοήσω, κάθε δεύτερη ημέρα παρουσιάζονται στο facebook νέοι υποψήφιοι για τις αυτοδιοικητικές εκλογές (παντελώς άσχετοι σε εμένα ομολογώ), ως νέοι μελλοντικοί σωτήρες το’υ τόπου και απίστευτες «μεταγραφές».
Όσο κι αν προσπαθώ να τα βάλω όλα μαζί σε τάξη, το μυαλό μου αντιστέκεται. Είναι τόσο χαοτικά άναρχη αυτή η πραγματικότητα, που μου προκαλεί πονοκέφαλο και θλίψη. Κι έχω την αίσθηση πως ζούμε σε έναν φαύλο κύκλο παρακμής που από το 2008 πλένει και ξεπλένει βρώμικα, φθαρμένα ρούχα χωρίς χρωμοπαγίδα σ’ ένα πλυντήριο που ξερνά λάσπη και τρικολόρε σιχασιά.
Παρόλ’ αυτά, από αύριο θα έχουμε διεθνές αεροδρόμιο στο Καστέλλι. Στους δρόμους μας θα χάνονται ζωές. Περιφέρεια και Υπουργεία θα «σκοτώνονται» μεταξύ τους για το ποιος έχει την ευθύνη, υποψήφιοι θα κερνούν ρακές στα καφενεία, για να κάτσουν σε μια καρέκλα που ζέσταινε, μέχρι πριν λίγο, κάποιος άλλος πισινός, ενώ παιδιά θα μεγαλώνουν μόνα, με ανάμνηση δυο φωτογραφίες και πέντε χρυσά γράμματα, πάνω σ’ ένα σκαλισμένο μνήμα.
Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα. Και πρέπει εμείς να την αποδεχτούμε ως έχει. Και να συμβιβαστούμε με κάτι εκ φύσεως και εκ προοιμίου ασυμβίβαστο. Άραγε, θα πούμε ποτέ αυτό το ρημάδι το «φτάνει πια;».