“Λίγοι μόνο απ’αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας”
Έχει στοιχειώσει στο μυαλό μου μια ιστορία που μου αφηγήθηκε ένας οδηγός ταξί, η οποία αφορά έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που μετέφερε στο νοσοκομείο. Μου περιέγραφε ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν τσακισμένος από τα βάσανα της ζωής, με πολλαπλά προβλήματα υγείας τόσο ο ίδιος όσο και η γυναίκα του.
Προσπαθούσε να διαχειριστεί μια πραγματικότητα αβάσταχτη, την ίδια ώρα που οι αντοχές του σιγά- σιγά τον εγκατέλειπαν.
– «Δε βγαίνουμε» έλεγε. «Φάρμακα, ενοίκιο, φαγητό, παιδιά…». Τέσσερις λέξεις. Τέσσερις λεξούλες μόνο και σκεφτόμουν πόσο βαθύς ανθρώπινος πόνος, πόση αγωνία και πίκρα αναδύονται πίσω από αυτές μέχρι που ήρθε ο επίλογος.
« Ώρες ώρες σκέφτομαι, αφού δεν τα βγάζουμε πέρα, να βάλουμε μέσα σε δύο ποτήρια γάλα ό,τι φάρμακα έχουμε και να το τελειώσουμε…». Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο πρώτος που ήρθε στο μυαλό μου μετά την περίφημη δήλωση της υπουργού Τουρισμού κ. Ε. Κουντουρά που περιέγραφε το μεγαλοπρεπές success story της κυβέρνησης για τους… ανθρώπους που υπέφεραν και τώρα έχουν ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι τους…
Όλη αυτή η άμετρη, λουδοβίκεια πολιτική αυταρέσκεια απέναντι στις ανθρώπινες ανάγκες της επιβίωσης που συνθλίβονται αδίστακτα, βίαια ιχνηλατεί την απόσταση που χωρίζει τα κυβερνητικά στελέχη από την ελληνική πραγματικότητα, όταν κομπάζουν ως πολιτική επιτυχία το ένα ποτήρι γάλα που βρίσκεται στο τραπέζι μιας οικογένειας.
Επαίρονται υποκρινόμενοι ότι οι άνθρωποι δεν βυθίζονται μέσα στους κάδους, για να βρουν το μεσημεριανό τους και εξακολουθούν να διακηρύττουν την αξία του «λιτού βίου», με αποκορύφωμα τα περίφημα… γεμιστά της κυρίας Φωτίου.
Την ίδια ώρα που οι ανθρώπινες αντοχές στην απόδοση φόρων έχουν τερματίσει και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κουρελιάζεται, στην κυβέρνηση κάνουν τέχνη με τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι στην πολιτική εξαπάτηση. Κάπως έτσι θυμήθηκα ξανά τον αξεπέραστο Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο.
Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’το στόμα, να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο. Λίγοι μόνο απ’ αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας».