Η πιο προικισμένη μορφωτικά γενιά της μεταπολεμικής Ελλάδας εξοστρακίζεται βίαια στο εξωτερικό
«Δεν έχουμε γεωλόγο! Πώς να προχωρήσουν πολεοδομικές μελέτες χωρίς γεωλόγο;» σχολίαζαν απεγνωσμένα δημοτικοί υπάλληλοι, ώσπου ένας από αυτούς, θέλοντας να «σπάσει» το βαρύ κλίμα του γραφείου, απάντησε: «να νοικιάσουμε ένα…».
Η αυθόρμητη απάντηση, με όλο τον κυνισμό που ενέχει, για το πώς γίνεται πλέον η διαχείριση των προβλημάτων της αυτοδιοίκησης εσωκλείει μεγάλο μέρος της πραγματικότητας των Δήμων, που βιώνουν μια βίαιη οπισθοδρόμηση πολλών δεκαετιών.
Αν δει κανείς στο μεγάλο κάδρο την εικόνα της αυτοδιοίκησης στα χρόνια των μνημονίων, εύκολα διακρίνει τα βαθύτατα πλήγματα που έχει υποστεί. Από τη μετά «Καλλικράτη» εποχή, τα γεωγραφικά όρια και οι αρμοδιότητες των Δήμων γιγαντώθηκαν, ενώ το 60% των πόρων της αυτοδιοίκησης σφαγιάστηκε υπέρ μνημονίων.
Τα λένε και μόνοι τους οι δήμαρχοι στις συνεδριάσεις της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων που συγκαλούν, από τις οποίες, παρεμπίπτοντως, δε θυμάμαι να έχει εκδοθεί έστω ένα κείμενο λίγων αράδων με το οποίο να εκφράζουν την οργή και την αγανάκτησή τους για την κατάσταση που επικρατεί, που όπως φαίνεται βρίσκει εύκολη εκτόνωση στον προφορικό λόγο εντός της αιθούσης.
Όλα αυτά τη στιγμή που στην ενδοχώρα της περιφέρειας οι δήμαρχοι αναγκάζονται να κάνουν και τη δουλειά του γραμματέα, να σηκώνουν τηλέφωνα, να παραλαμβάνουν αιτήσεις συμπληρώνοντας αριθμούς πρωτοκόλλου και να εκδίδουν μόνοι τους δικαιολογητικά…
Και εδώ το θλιβερό της υπόθεσης δεν είναι ότι οι δήμαρχοι εξωθούνται να κάνουν γραμματειακή υποστήριξη του εαυτού τους, αλλά ότι οι Δήμοι δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν αποτελεσματικά στον πολίτη, αφού δεν έχουν τις αναγκαίες δημοτικές υπηρεσίες για να αναπτύξουν το έργο που έχει ανάγκη η κοινωνία.
Οι τεχνικές υπηρεσίες στους Δήμους της ενδοχώρας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες, αλλά και στους κραταιούς Δήμους είναι κυριολεκτικά «ξεδοντιασμένες», με αποτέλεσμα πέντε άνθρωποι να έχουν πάνω από το κεφάλι τους ένα αφόρητο όγκο δουλειάς τον οποίο δεν μπορούν να διαχειριστούν.
Δίπλα στην εικόνα αυτή, βάλτε τώρα το γεγονός ότι η πιο προικισμένη μορφωτικά γενιά της μεταπολεμικής Ελλάδας εξοστρακίζεται βίαια στο εξωτερικό υπό την αβάσταχτη πίεση της φτώχειας που συνθλίβει κάθε όνειρο αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Και ενώ η φυσική αντίδραση που θα έπρεπε να δούμε από την πιο κοντινή εξουσία στον πολίτη είναι να επιβεβαιώσει στοιχειωδώς τον ρόλο της διεκδικώντας μαχητικά και αδιαπραγμάτευτα τη στελέχωσή της με μόνιμο επιστημονικό προσωπικό, βλέπουμε στωικούς συμβιβασμούς στις ολιγόμηνες προσλήψεις συμβασιούχων, όταν αυτές γίνουν.
Αυτή η αποδοχή στα όλο και λιγότερα, η αυτολογοκρισία στη διεκδίκηση δεν είναι ένας απλός ιστορικός συμβιβασμός, είναι μια άρνηση ευθύνης του χρέους απέναντι στα παιδιά μας ότι τούτος ο κόσμος πρέπει να αλλάξει …