Μέρες τώρα ακούω τα ουρλιαχτά του στην Καρδιολογική. Θαρρώ, Κώστα τον λένε και δεν ησυχάζει μέρα νύχτα. Τον άκουγα όταν είχα παραδίπλα τον πατέρα μου. Τον ακούω και τώρα που έχω ένα όροφο από κάτω τη μάνα μου.
Πάνε δύο εβδομάδες που διαβιώ στο ΠΑΓΝΗ. Κάτι σαν τον Τομ Χανκς στο «The Terminal»! Δεν είμαι ακριβώς παγιδευμένος στο χώρο τράνζιτ του νοσοκομείου, αλλά συνοδός των γονιών μου, που αρρώστησαν διαδοχικά. Το έβγα του πατέρα μου συνδυάστηκε με το έμπα της μάνας μου! Μεγάλοι άνθρωποι, αναπόφευκτα τα νοσοκομεία. Και εσύ να είσαι εκεί για να σταθείς να συμπαρασταθείς, να ρωτήσεις, να φροντίσεις, να συμπάσχεις και να πάρεις τη χαρά του εξιτηρίου μαζί με τις οδηγίες για το σπίτι.
Η νοσηλεία κρατά μέρες και εσύ πρέπει να προσαρμοστείς στο νέο σου περιβάλλον, που καμιά φορά περνάς περισσότερες ώρες από το σπίτι και τη δουλειά σου. Ο Τομ Χανκς ως Βίκτορ Ναβόρσκι επιβίωσε, γιατί όχι κι εγώ, που έχω την ευχέρεια να φεύγω για λίγες ώρες επιστρέφοντας στον κανονικό κόσμο; Το ΠΑΓΝΗ είναι ένας άλλος κόσμος. Υπαρκτός όμως και ενδεχομένως πιο ρεαλιστικός, αφού η κανονικότητα του καθενός είναι υποκειμενική.
Ξημερώνοντας στους παγωμένους διαδρόμους και θαλάμους βραχείας νοσηλεία των ΤΕΠ, το λεπτό χακί μπουφάν δεν φτάνει να ζεστάνει εσένα και τον ασθενή σου. Η ψύξη φλερτάρει με την κατάψυξη εδώ… Γιατροί, ειδικευόμενοι, νοσηλευτικό προσωπικό, τρέχουν πάνω κάτω για να προλάβουν τα περιστατικά. Και εσύ να ψάχνεις ένα καροτσάκι με οροστήλη και να μη βρίσκεις. Να περιμένεις τον τραυματιοφορέα και να μην έρχεται. Όχι επειδή δεν θέλει, αλλά επειδή δεν υπάρχει διαθέσιμος. Η εφημερία είναι ένα «τέρας» που… βρυχάται, μα πάντα στο τέλος της ημέρας όλα γίνονται υπέρ των ασθενών. Αν είχε και περισσότερο κόσμο στη δούλεψή της…
Πήγε 4 τα ξημερώματα. Ύστερα από 18 ώρες (!) παραμονής στα ΤΕΠ με ορούς, εξετάσεις και προσπάθειες διάγνωσης, έρχεται η εισαγωγή, που τελικά δεν αποφύγαμε. Από τα ΤΕΠ στην Κλινική με ουροκαθετήρα και ρινικό καθετήρα. Διασχίζοντας το σκοτεινό υπόγειο με καροτσάκι, περνάμε δίπλα από τις παλέτες με τα αναλώσιμα και τα υγρά. Στο βάθος δεξιά η δυτική είσοδος του υπογείου. Ξέφραγο αμπέλι. Όποιος θέλει μπαίνει μέσα και παίρνει ό,τι θέλει. Φτάνει στην είσοδο μ’ ένα φορτηγό και κάνει… αφαίμαξη κανονική, σε υλικά και μηχανήματα. Ποιος θα τον εμποδίσει; Κανένας έλεγχος, κανένας φύλακας και καμία ασφάλεια, για γιατρούς νοσηλευτές και ασθενείς. Ακόμα και για το ίδιο το νοσοκομείο που αθόρυβα… λεηλατείται για χρόνια. Κι όμως στέκει ακόμα εκεί και προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην Κρήτη και άλλα νησιά. Νοσηλείες, θεραπείες, εξετάσεις και έρευνα για το πολύτιμο αγαθό της υγείας, που δυστυχώς γίνεται αντιληπτό μόνο σε τέτοιους χώρους.
Εδώ που φωλιάζει ο πόνος, η αγωνία και η θλίψη, όταν δεν υπερνικούνται από την ελπίδα και τη πίστη, που αποτυπώνεται στα μικρά εικονισματάκια πάνω από τα κεφάλια των ασθενών. Κάπου είδα μια Σύνοψη. Πόσα χρόνια πίσω… Από τότε που η γιαγιά μου η Ελένη μού διάβαζε αποσπάσματα στο τζάκι της. Της κρατούσα συντροφιά, όπως και τώρα στη μάνα μου που θέλει να ζήσει. Όταν δεν αλλάζω τον αδερφό μου στη βάρδια, αλλάζω την κυρία «αποκλειστική». «Τη μανούλα και τα μάτια σου γιατί είναι καλό κορίτσι» της λέω. «Μην ανησυχείς θα γίνουμε οι καλύτερες φίλες και θα στην κάνω κούκλα» μου είπε, ούσα μυημένη και με περίσσια εμπειρία. Μα και ακριβή! Τόσο ακριβή που δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να τη βάλουν. Δεν φταίει αυτή, μα αυτοί που καθορίζουν τις τιμές τους. Και αν βρω φθηνότερη θα την πουν «παράνομη» και θα την κυνηγήσει το συνδικάτο και ο ελεγκτικός μηχανισμός. Μέχρι και τη μήνιν του γραφείου της προϊσταμένης μπορεί να προκαλέσει. Κάποιοι πρέπει να δουν το θέμα των αμοιβών χωρίς υποκρισία και συντεχνιακά κριτήρια.
Τι και αν γαβγίζει η προϊσταμένη; Και τα αδέσποτα που έχουν κατακλύσει το νοσοκομείο γαβγίζουν, αλλά δεν δαγκώνουν. Τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις…
Τα βλέπω ψηλά από τους ορόφους να λιάζονται, να κοιμούνται, να τρώνε και να ξαπλώνουν στη σκιά. Ψυχούλες μόνες και έρημες στον αχανή περιβάλλοντα χώρο του δημόσιου νοσοκομείου. Είναι μια πολιτεία εδώ, με κόσμο που μπαίνει και βγαίνει για εργασία, νοσηλεία, επισκεπτήρια και συνοδεία ασθενών. Το θέμα είναι, όπως και αν μπαίνεις, τουλάχιστον να βγαίνεις περπατώντας στον έξω κόσμο, που οροθετείται πέρα από τα Σταυράκια, τις Βούτες και το Γιόφυρο.