Αν χρειαστεί να ρίξουμε και… πρώτοι για να δείξουμε ότι δεν… μασάμε
Πολύ θα ήθελα να πιστεύουμε ακόμη στον Άι Βασίλη. Να του ζητήσουμε ένα μεγάλο δώρο. Εκτός από την υγειά μας και την πρόοδο, να φέρει και… ειρήνη σε μια γειτονιά που ετοιμάζεται πάλι να εκραγεί! Σε μια γειτονιά, που όπως λέγαμε και την περασμένη εβδομάδα, έχει την ατυχία να κατοικείται από ξεροκέφαλους ηγέτες με προσόντα, από υπερφίαλους προέδρους και «μικρούς» ηγετίσκους που βλέπουν τον ίσκιο τους κάθε απόγευμα. Από κάθε καρυδιάς καρύδι και από λαούς έτοιμους να ξεθάψουν το τσεκούρι του πολέμου αντί να κοιτάξουν πώς θα καπνίσουν την πίπα της ειρήνης.
Βαλκάνια, γιάβρουμ, είναι αυτά και δύσκολα κάθονται στ’ αυγά τους για πολλά χρόνια ή όπως έλεγε και ο Βίσμαρκ «αν ξαναγίνει πόλεμος στην Ευρώπη, θα ξεκινήσει από κάποια μ@λ@κί@ στα Βαλκάνια»! Αλλά να βάλουμε πάλι τη φωτιά; Τώρα που όλα έχουν βρει …«τον σειρά ντως» που λέμε και στα χωριά μας;
Να περιμένουμε ησυχία και ηρεμία ως δωράκι πρωτοχρονιάτικο κι ενόψει του πολύ δύσκολου 2020; Απίθανο πια. Και δυστυχώς μαζί με την παιδικότητά μας χάθηκε και η προσδοκία ότι ο Άι Βασίλης θα κάνει αυτό το κάτι- τι να πρωτοκάνει κι αυτός;- δεν ελπίζουμε να φέρει τα δώρα που του ζητάμε.
Δεν μπορεί καν ο Τραμπ, με το ξεπλυμένο μαλλί, να γίνει Σάντα Κλάους, ο συνοδοιπόρος Τζόνσον έχει άλλες πιλάλες τώρα και ο γλυκανάλατος Μακρόν που ανησυχεί και συγκαλεί πολεμικό συμβούλιο για τη Μεσόγειο μάλλον έχει τα δικά του ζόρια με τις ταραχές στα Ηλύσια Πεδία.
Πολύ περισσότερο ο Βλαδίμηρος που τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση- μεγάλη αναταραχή ωραία κατάσταση, λένε οι Ρώσοι συνήθως με τα όσα συμβαίνουν στη Μεσόγειο- και κοιτάζει πώς να πουλήσει κανένα «Σουχόι» ή κανένα βλήμα στους πάντα εύπιστους Βαλκάνιους- Μεσόγειους…
Κάπως έτσι κατάλαβαν και οι δικοί μας ότι είμαστε… μόνοι. Κι ας άρχισε ο Δένδιας τα ταξίδια στην Αραβία, στον Χαφτάρ (κι ας είχαμε… αναγνωρίσει τον… άλλο!) στην Αίγυπτο, έχουμε κι από κοντά το Ισραήλ. Είναι ωραίο και λογικό αυτό που ακούγεται: «Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη» αλλά πρέπει να κάνουμε γνωστό σε όλους ότι εάν χρειαστεί θα ρίξουμε και πρώτοι.
Όταν συμβεί στα πέριξ η στραβή μάλλον εμείς πρέπει να την ρίξουμε την πιστολιά προφανώς για να δείξουμε ότι… δεν μασάμε. Δεν υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα από τον… φόβο όταν αυτός σε κυριεύσει. Και δεν υφίσταται πιο καταλυτικός πανικός για τον αντίπαλο όταν αυτός φοβηθεί.
Δεν έχουμε φυσικά λόγο να το τραβήξουμε στα άκρα γιατί γνωρίζουμε ότι «η μεγάλη Καρχηδόνα ξεκίνησε τρεις πολέμους. Μετά τον πρώτο, ήταν ακόμα ισχυρή. Μετά τον δεύτερο ήταν ακόμα κατοικήσιμη. Μετά τον τρίτο, ήταν αδύνατο να την εντοπίσεις». Αλλά στον πρώτο καβγά πρέπει να δείξουμε ότι παραμένουμε ισχυροί. Για να μην υπάρξει δεύτερος (καβγάς).