“Όσες φορές κι αν γράψεις τη λέξη ΝΤΡΟΠΗ θα είναι λίγες”
Οι Βορειοευρωπαίοι που αντιμετωπίζουν κάποια κινητική ή άλλη αναπηρία δεν μένουν, όπως στην Ελλάδα στο περιθώριο της ζωής. Έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις όπως όλοι οι πολίτες, εργάζονται, βγαίνουν έξω, πηγαίνουν διακοπές και δεν μένουν αποκομμένοι από τον κοινωνικό περίγυρο, εξαρτημένοι από την οικογένειά τους που τους φροντίζει στηριζόμενη σε μια πετσοκομμένη επιδοματική πολιτική.
Αδυναμία πρόσβασης σε κοινόχρηστους χώρους, δημόσια κτήρια και μέσα μεταφοράς, διακρίσεις στο εργασιακό περιβάλλον, περιορισμό των δικαιούχων προνοιακών επιδομάτων και αναπηρικών συντάξεων, αδυναμία ένταξης των παιδιών στη σχολική εκπαίδευση. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην Ελλάδα και τα οποία καταγράφει ο Συνήγορος του Πολίτη στην πρώτη του σχετική έκθεση.
Αν έχεις κάποια αναπηρία είναι μεγάλη ατυχία να ζεις στην Ελλάδα. Όχι μόνο γιατί το κράτος με τις ανύπαρκτες ή ελλειμματικές δημόσιες υποδομές του δεν σε στηρίζει, αλλά γιατί η κουλτούρα πάρα πολλών πολιτών είναι τέτοια, που δεν αποδέχεται την διαφορετικότητα.
Διαφορετικό είναι το παιδί που κινείται με αναπηρικό καροτσάκι, διαφορετικά εκείνο που δεν βλέπει διαφορετικό αυτά που γεννήθηκαν με αυτισμό και διαβάστε τι αναγκάστηκε να γράψει μια μητέρα στον «Συνήγορο των ΑμΕΑ» στις 31 Ιουλίου, ζητώντας βοήθεια:
«Καλημέρα σας. Σήμερα μου έκανε παρατήρηση για τον αυτιστικό γιο μου μια γειτόνισσα ότι την ενοχλεί που βγάζει κάποιες κραυγές να μην τον βγάζω στην αυλή.
Το σπίτι μου είναι μονοκατοικία και το δικό της απέχει τουλάχιστον 70 μ. Μιλάμε για εξοχική κατοικία.
Και δεν τον αφήνω εννοείται όλο το μεσημέρι έξω γιατί κλείνω και βάζω air condition. Mπορεί να μου κάνει κάτι; Εγώ δεν τον βγάζω έξω εν ώρα κοινής ησυχίας. Με απειλεί ότι θα φέρει την αστυνομία. Δεν θέλει μου είπε όταν φέρει τα εγγόνια της να βλέπουν και να ακούνε το αυτιστικό παιδί μου».
Είναι από τις περιπτώσεις που όσες φορές κι αν πεις ή γράψεις τη λέξη ΝΤΡΟΠΗ είναι λίγες…