Να με φωνάζουν «βρωμιάρα» και «κουνέλα» και να απειλούν να με πνίξουν αδάκρυτα εκεί μπροστά στα μάτια τους
Αυτές τις ημέρες οι σκέψεις μου, όπως και των περισσοτέρων, είναι στα όσα συμβαίνουν στα σύνορά μας, στα νησιά μας, στις καρδιές και στις ψυχές μας… Μεγάλη δοκιμασία αυτή για τη χώρα μας, για την συνοχή μας, την ανοχή και την συνενοχή μας, για τους εαυτούς μας τους ίδιους.
Σκέφτομαι τους νησιώτες, εκείνους που πρώτοι σήκωσαν στις πλάτες τους το δυσανάλογο βάρος του μεταναστευτικού και υποκλίθηκαν όλοι στο μεγαλείο ψυχής τους, τη γιαγιά Μηλίτσα και τις φιλενάδες της, Μαρίτσα και Ευστρατία, αλλά και εκείνους που ξέρασαν ποτάμια χυδαιότητας στο λιμάνι της Θερμής.
Ασχημονείς με αυτόν τον τρόπο όταν είσαι και μέσα σου άσχημος. Σκέφτομαι τους πρόσφυγες, πιόνια του Χιτλερικού Σουλτάνου και των ισχυρών της δύσης που δήθεν κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και τους «ενδεδυμένους» μετανάστες, βαλτούς και «φυτεμένους» να δημιουργήσουν συνθήκες χάους και εντυπώσεις διεθνώς.
Σκέφτομαι τις δυνάμεις που παραμένουν ακροβολισμένες στα σύνορα, τους Πόντιους Πιλάτους της Ευρώπης, την Σταύρωση ανθρώπων, ψυχών και συνειδήσεων.
Ποιος είναι πιο πατριώτης; Ποιος είναι πιο προδότης; Ποιος είναι πιο γενναίος; Ποιος κιοτεύει; Ποιος είναι περισσότερο άνθρωπος και ποιος μισάνθρωπος;
Δεν είναι μία η αλήθεια, δεν είναι μία η συνθήκη… Δεν είμαι στα συρματοπλέγματα του Έβρου, δεν είμαι ατρόμητο κομάντο, ούτε και φοβισμένος 20χρονος φαντάρος που η πατρίδα με καλεί στην πρώτη γραμμή ενός άτυπου πολέμου, δεν είμαι εθελοντής καταδρομέας, δεν είμαι παρακρατικός, δεν είμαι «γκρίζος λύκος», δεν ζω στην Μυτιλήνη, δεν γνώρισα τον παπά-Στρατή αλλά ούτε και τον Μουτζούρη, δεν είμαι πρόσφυγας, δεν ξέρω πώς είναι να πέφτουν βόμβες δίπλα μου, να μεγαλώνει μωρό στα σπλάχνα μου, να πεινάω, να διψάω, να με φωνάζουν «βρωμιάρα» και «κουνέλα» και να απειλούν να με πνίξουν αδάκρυτα εκεί μπροστά στα μάτια τους.
Νιώθω ότι μας την έχουν στήσει… φίλοι και εχθροί, όμως δεν θα με κάνουν να πουλήσω την ψυχή μου στο διάβολο.
Αν είναι στα δύσκολα να βουλιάζουμε βάρκες με εγκύους και παιδιά, να πυροβολούμε εν ψυχρώ προς παραδειγματισμό και αποτροπή, να κάνουμε λάφυρο το καλτσάκι ενός νεκρού μωρού, τότε είναι που θα έχουμε ηττηθεί απόλυτα. Θα έχουμε διαπράξει το μεγαλύτερο έγκλημα στον ίδιο μας τον εαυτό.
Θα έχουμε σκοτώσει την ομορφιά του ανθρώπου.
Την ομορφιά μας ως Ελλήνων…