Υπάρχουν πολλές αξιόπιστες οργανώσεις που επιτελούν πραγματικό έργο στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ψάξτε, ρωτήστε, αλλά πράξτε…
Σίγουρα πολλοί από σας θα είδατε το ντοκιμαντέρ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Ένας Κόσμος» που είναι γυρισμένο σε τρεις χώρες δράσης της ActionAid, την Γκάνα, το Νεπάλ και την Ελλάδα. Αυτό το σημαντικό ταξιδιωτικό οδοιπορικό μου έφερε στο νου το δικό μου παιδί, το οποίο “υιοθέτησα” το 2005.
Ήταν μια από τις πιο δύσκολες χρονιές της ζωής μου, μόλις είχα μάθει ότι ο αγαπημένος μου μπαμπάς ήταν σοβαρά άρρωστος, τον έχασα ένα χρόνο αργότερα, ενώ οι χρονιές από το 2003 και μετά είχαν απανωτά χτυπήματα με ασθένειες και απώλειες για την οικογένειά μου αφού έφυγαν η θεία μου η Θεανώ και η γιαγιά μου η Κατίνα.
Όταν έμαθα για την ασθένεια του μπαμπά μου ,αποφάσισα να κάνω κάτι για να “καθαρίσω” αυτό το βαρύ σύννεφο που είχε πέσει πάνω από την ευρύτερη οικογένειά μου. Εντελώς τυχαία ήρθε στα χέρια μου με το που έκανα αυτή την σκέψη ένα φυλλάδιο της ActionAid που έλεγε ότι μόλις με 0,72€ την ημέρα μπορούσες να αλλάξεις όχι μόνο την ζωή του παιδιού που υιοθετούσες αλλά ολόκληρης της κονότητας.
Ετσι μετά από λίγο καιρό μου ήρθε μια φωτογραφία της μικρής Έρρικας από το Περναμπούκο της Βραζιλίας, μια φτωχή περιοχή που πλήττεται από την ξηρασία. Μια μικρή γλύκα που γεννήθηκε σε μια χώρα με μεγάλες ανισότητες καθώς το 50% της γης ανήκει στο 1% του πληθυσμού.
Στα χρόνια που πέρασαν είχα τακτικά φωτογραφίες της μικρής αλλά και ενημέρωση για τα έργα που γίνονται στην περιοχή και αλλάζουν σιγά-σιγά την εικόνα της ακραίας φτώχειας. Δεν ήταν ελεημοσύνη τους μάθαιναν να “ψαρεύουν” που λεει και το γνωστό γνωμικό.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό καθησυχάζει λίγο την συνείδηση των δυτικών, αν… αν… αν. Από την άλλη πάλι σκέφτομαι αν με 22 ευρώ το μήνα μπορώ να σώσω έστω και την ζωή ενός παιδιού είναι σημαντικό. Πολύ περισσότερο που η οργάνωση αλλάζει με την παρουσία της ολόκληρες περιοχές.
Πολλοί από σας μπορεί να σκεφτείτε μα σίγουρα τα λεφτά μας πάνε εκέι που πρέπει; Τόσα ακούμε κατά καιρούς κι όλοι θέλουμε να είμαστε σίγουροι. Εμένα με έπεισαν κάποιες λεπτομέρειες. Το 2005 κάναμε την αίτηση για αναδοχή μαζί με μια συνάδελφο και σ’ αυτήν το παιδί που υιοθέτησε εκείνη προερχόταν από την Ινδία, στα σύνορα με το Νεπάλ.
Θυμάμαι ότι μετά από δύο εβδομάδες της ήρθε ένα γράμμα που έλεγε ότι η οικογένεια του παιδιού έφυγε από την περιοχή και αν ήθελε να υιοθετήσει ένα άλλο παιδί, από την κοινότητα αυτή ή να αλλάξει χώρα. Σ’ εμένα πριν από λίγες ημέρες ήρθε ένα γράμμα που έλεγε ότι η Έρρικα μεγάλωσε και ντρέπεται να φωτογραφίζεται.
Με ρωτούσαν αν ήθελα να συνεχίσω με ένα άλλο μικρό παιδί από την περιοχή.Φυσικά και θα συνεχίσω. Νομίζω ότι όλοι μπορούμε με λίγη οικονομία να φέρουμε μια μικρή αλλαγή στην ζωή κάποιων συνανθρώπων μας κάπου στον κόσμο. «Αυτό κατάλαβα” -λέει κι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης -”πως είναι και το ζητούμενο της ActionAid.
Να δώσουν σε όσους υποφέρουν, όλα τα εφόδια και την κατάρτιση προκειμένου να καταφέρουν αφενός να αποκτήσουν μια ποιότητα ζωής και αφετέρου να γίνουν πάλι παραγωγικοί από μόνοι τους. Αυτό λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στις κοινωνίες». Κι αλαφρώνει λίγο το βάρος της ψυχής η γνώση ότι μία μικρή δωρεά μπορεί να κάνει τόσα πολλά!
Δεν μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο μας ιδανικό, μπορούμε όμως, όλοι μαζί, να τον κάνουμε λίγο καλύτερο. Υπάρχουν πολλές αξιόπιστες οργανώσεις που επιτελούν πραγματικό έργο στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ψάξτε, ρωτήστε, αλλά πράξτε…