Ζούμε σε όλη της την έκταση τη φόρτιση του πυκνού πολιτικού χρόνου που μας περιβάλλει
Ακονίζουν τις μύτες τους οι λεπτοδείκτες των ρολογιών για να τρέξουν μια ώρα μπροστά τα ξημερώματα της Κυριακής και να μας εισαγάγουν στη θερινή ώρα, με την ελπίδα να έρθει στη ζωή μας περισσότερο φως, που τόσο έχουμε ανάγκη.
Ο Μάρτης, λίγο πριν την εκπνοή του, επιβεβαιώνει ξανά τα γνωμικά που τον συνοδεύουν, αλλά η άνοιξη δεν παραιτείται και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να δικαιώσει τον προορισμό της.
Και μπορεί στη στερεοτυπία της σκέψη μας η άνοιξη να έρχεται με ολάνθιστα περβόλια και χρωματιστές λιμπελούλες, όμως αναπόδραστα ανατέλλει και μια βαθύτερη προσδοκία, να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε το ανοιξιάτικο στίγμα του εαυτού μας και της αντίστασής μας.
Ποτέ άλλοτε δε μου έλειψε τόσο πολύ το εγκάρδιο γέλιο, η εικόνα της ευτυχίας, της ξεγνοιασιάς στα πρόσωπα των ανθρώπων αλλά και η χαρά της αποφασιστικότητας ενός καλύτερου κόσμου από αυτόν που μας περιβάλλει.
Ζούμε σε όλη της την έκταση τη φόρτιση του πυκνού πολιτικού χρόνου που μας περιβάλλει και εξελίσσεται με μία αφόρητη ταχύτητα που δε σε βοηθά να συνειδητοποιήσεις τα γεγονότα, το πώς και το γιατί.
Οι θάλασσες έχουν γίνει υγροί τάφοι προσφύγων, στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρνουν βόλτα τα μπαλταδάκια της ακροδεξιάς και στο εσωτερικό της χώρας ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ερίζουν για το ποιος υπηρετεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά με φόντο τους Κόκκαλη και Μαρινάκη.
Και μέσα σε όλα αυτά μια κοινωνία καλείται να ενσωματωθεί στον «ρεαλισμό» της προσαρμογής σε μία πραγματικότητα όπου το 24ωρο έχει μπει στο κρεβάτι του Προκρούστη, για να χωρέσει το βάρος των υποχρεώσεων και της ευθύνης για έναν αξιοπρεπή βιοπορισμό που μοιάζει πιά άπιαστο όνειρο.
Αυτό που περισσότερο με φοβίζει είναι ότι επενδύουμε στην άδοξη επιτυχία του σαρακιού, επιλέγοντας την απελπιστική ακινησία στο όνομα μιας επίπλαστης ασφάλειας που μοιάζει με κινούμενη άμμο έτοιμη να μας καταπιεί.
Ύστερα πάλι σκέφτομαι μια μικρή φράση που ειπώθηκε μέσα στο έρεβος της Ιεράς Εξέτασης «κι όμως γυρίζει»… που ήταν αρκετή για να ρηγματώσει την εικόνα του Μεσαίωνα, να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων, να καρπίσει η ελπίδα… Και το χαμόγελο…