Σχεδόν αγέλαστα, ολίγον ασχημάτιστα και φαινομενικά ελεύθερα, αφού μένει να μας το αποδείξουν.
Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι η πανδημία και ιδιαίτερα το πέρας της που δεν έχουμε δει ακόμα, θα έφερνε μεγάλες αλλαγές στις ζωές όλων μας. Αλλαγές που ήδη έχουν αρχίσει να συντελούνται, αλλά ακόμα να κατανοήσουμε, ζαλισμένοι από τα εμβόλια και το τηλεοπτικό μπούρου μπούρου.
Μπορεί η παρατεταμένη καραντίνα να μας άφησε κουσούρια, μπορεί κάποιοι δικοί μας άνθρωποι να μας άφησαν χρόνους, μα παράλληλα μια γενιά ξεπήδησε μέσα από τα ερείπια του lockdown. Μια γενιά με απροσδιόριστη για την ώρα ταυτότητα, αλλά με δίψα και όρεξη να βγει στο ξέφωτο, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει πριν την επέλαση του κοροναϊού, για τον οποίο επανέρχονται δυναμικά τα σενάρια να… απέδρασε από κάποιο εργαστήριο της Ουχάν.
Πρόκειται για τους έφηβους που ήρθαν με ταχύτητα στον υπό διαμόρφωση νέο κόσμο. Είναι τα ημίγυμνα αγόρια με τα skateboards στα πόδια και τα μακρύκανια κορίτσια που φοράνε παπούτσια με rollers και έχουν μετατρέψει σε παράτα και παράσταση την νυκτερινή πλατεία Ελευθερίας. Ισορροπούν και στροβιλίζονται ανάμεσα στις προθήκες της έκθεσης για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, αναζητώντας τους δικούς τους ήρωες- και όχι απαραίτητα μέσα από τις επιφυλλίδες με τα κατορθώματα των καπεταναίων της Κρήτης, για να κάνουν το άλμα στο μέλλον.
Σχεδόν αγέλαστα, ολίγον ασχημάτιστα και φαινομενικά ελεύθερα, αφού μένει να μας το αποδείξουν. Αναζητούν τη σπίθα εκείνη για τη δική τους επανάσταση, που θα ταράξει τα νερά της νέας τάξης πραγμάτων, ώστε οι σημερινοί έφηβοι να μην αποτελέσουν τα… πράγματα. Είναι τα παιδιά που άρχισαν να μπουσουλάνε με τα μνημόνια και πάνω που πήγαν να βγουν στον αφρό, πριν καν πατήσουν τα 19, παγιδεύτηκαν μέσα στην Covid- 19.
Μπερδεύτηκαν ακόμα και στα βασικά, τα στιλιστικά τους ένα πράγμα. Όταν και στη βραδινή έξοδο οι γάμπες των νεαρών κοριτσιών, μπαίνουν μέσα στη λευκή ποδοσφαιρική κάλτσα, περίπου στο ύψος των δικών μου, όταν έπαιζα τερματοφύλακας στο χορτάρι (και ποτέ γρασίδι) του δημοτικού σχολείου, τότε μάλλον έχει χαθεί η μπάλα. Αλλά εγώ με την απόσταση δεκαετιών, τι να καταλάβω; Μπορεί να πρόκειται και για μια της μόδας τάση, που δεν μπόρεσα ποτέ ν’ αντιληφθώ μέχρι πού μπορεί να φτάσει…
Είναι τα παιδιά που ετοιμάζονται να ερωτευτούν μέσα σε μια συνθήκη απαγορεύσεων και στερήσεων, στη λογική… μη φιλήσεις μην κολλήσεις! Αδιανόητο και σκληρό για ένα δεκαεξάρικο, για ένα δεκαεφτάρικο για ένα δεκαοχτάρικο.
Συνθήκες που οδηγούν στο μονόδρομο των διαδικτυακών συνευρέσεων και των ηλεκτρονικών ερώτων. Όχι καλέ, αυτό δεν είναι ασφαλής πλοήγηση, σκέτος ευνουχισμός είναι. Και δεν είναι ο ευνουχισμός της εφηβικής ή μετεφηβικής ηλικίας μόνο, είναι ο εν δυνάμει ευνουχισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας, που στο άμεσο μέλλον και χωρίς πανδημία πια, θα δέχεται με περισσότερη απάθεια μέτρα όπως η τηλεργασία, η υποχρεωτικότητα του ηλεκτρονικού αποτυπώματος, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η συνεχής παρακολούθηση και ο περιορισμός μιας σειράς ελευθεριών ελέω φόβου.
Προφανώς και είμαστε υπέρ του «πράσινου διαβατηρίου» και της ατομικής ευθύνης που ενισχύει τη συλλογική, δεν χοροπηδάμε πάνω σε μάσκες και δεν αρνούμαστε τα εμβόλια. Μακάρι να διαψευστούν και οι φόβοι μας και τούτη η γενιά που ξεπηδά μέσα από ένα νοσηρό σκηνικό, ν’ αποδειχτεί καλύτερη των προηγούμενων. Έτσι εξάλλου δεν συμβαίνει πάντα και οι δεκαεξάρηδες που μας… (μπιπ) τα Λύκεια, δεν έβρισκαν μια χαρά τον δρόμο τους;