Κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά, κάνει όπισθεν, προσπαθεί να δει μήπως κάτι του ξέφυγε, μήπως έγινε ένα μικρό έστω έργο όσο ο δρόμος έμεινε κλειστός, αλλά μάταια. Το απόλυτο μηδέν
Η ώρα ήταν προχωρημένη, έκλεισε τον υπολογιστή, ντύθηκε σαν κρεμμύδι, με μπουφάν, κασκόλ και σκούφο και επιβιβάστηκε στο αμάξι για να επιστρέψει στο σπίτι μετά από μία κοπιαστική μέρα. Η μουσική λίγο δυνατά, το κλιματιστικό στο τέρμα και.. όλα καλά. Αλλά… στάσου.
Τι γίνεται εδώ; Σε μικρή απόσταση από το σπίτι του, μία «ανάσα» πριν από τον κόμβο της εθνικής που τον οδηγεί στο δικό του καταφύγιο, βλέπει παντού φωτεινές σημάνσεις. «Μα είναι δυνατόν; Χθες πέρασα.
Όλη μέρα στο ίντερνετ, πουθενά δεν είδα μία ανακοίνωση ότι ο κόμβος θα κλείσει, είδα την εφημερίδα, άκουσα ακόμα και ραδιόφωνα, είδα στα πεταχτά ένα δελτίο ειδήσεων… τίποτα πουθενά», έτσι σκέφτηκε και εκείνος και πάρα πολλοί γείτονές του που την πάτησαν ομοίως.
Με αυτό τον τρόπο, οι κάτοικοι του Κοκκίνη Χάνι, των Γουρνών ή οι επισκέπτες των γύρω περιοχών, έμαθαν ότι ο κόμβος από το Ηράκλειο θα παραμείνει κλειστός. Μία μέρα αργότερα, εκδόθηκε και η πολυπόθητη ανακοίνωση που αναφέρει ότι το χρονοδιάγραμμα προβλέπει πως ο κόμβος θα παραδοθεί σε χρήση μετά από δύο μήνες.
Κάπου εδώ το θέμα παύει να είναι τραγικό και αρχίζει να γίνεται κωμικό. Η λέξη χρονοδιάγραμμα, αν και ελληνικότατη, είναι άγνωστη για τους πολίτες αφού δεν τηρείται ποτέ από τους υπεύθυνους.
Ακριβώς έναν χρόνο πριν, είχε κλείσει η έξοδος από τοy Κοκκίνη προς το Ηράκλειο και όλοι κατέβαιναν από την παλιά εθνική, όπου σχηματίζονταν, κάποιες μέρες για να μην είμαστε και υπερβολικοί, ουρές πίσω από τα λεωφορεία που μετέφεραν τουρίστες.
Ο κόμβος, τελικά, άνοιξε πριν το καλοκαίρι και τα χειρότερα, όσο αφορά στην κίνηση, αποφεύχθηκαν.
Ο ίδιος οδηγός της ιστορίας μας χαμογέλασε μόλις έμαθε από τους γείτονες ότι ο κόμβος δόθηκε σε χρήση και η ταλαιπωρία του θα σταματήσει. Μπήκε με ενθουσιασμό στο αυτοκίνητό του και ξεκίνησε για τη δουλειά.
Φτάνει στον κόμβο και τι να δει; Τίποτα, απολύτως τίποτα. Τόσοι μήνες χάθηκαν άδικα. Κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά, κάνει όπισθεν, προσπαθεί να δει μήπως κάτι του ξέφυγε, μήπως έγινε ένα μικρό έστω έργο όσο ο δρόμος έμεινε κλειστός, αλλά μάταια.
Το απόλυτο μηδέν.
Τώρα αναρωτιέται το ίδιο θα γίνει και στην είσοδο από την εθνική;
Θα δούμε σε δύο μήνες.