“Ένας πίνακας αλπικού τοπίου που κόβει την ανάσα”
Περπάτημα στο δάσος, βόλτες στα καλντερίμια ανάμεσα σε επιβλητικά αρχοντικά, επίσκεψη στο καταφύγιο της αρκούδας του Αρκτούρου, χιόνι, τζάκια, κόκκινο κρασί.
Ένας πίνακας αλπικού τοπίου που κόβει την ανάσα, σε υψόμετρο 1.350 μέτρων, ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι, ένα ταξίδι στην αψεγάδιαστη ομορφιά.
Πριν λίγα χρόνια αποφασίσαμε να πάμε για Χριστούγεννα στο Νυμφαίο και αφού τα πάντα ήταν κλεισμένα, πληρώσαμε ένα σεβαστό ποσό για να μείνουμε στο μοναδικό δωμάτιο που βρήκαμε μετά από ακύρωση, στον ξενώνα του Γιάννη Μπουτάρη, που έχει το όνομα La Moara.
Ηταν μια σοφίτα επενδυμένη με ξύλο.
Από τα δύο μικρά παράθυρα έβλεπες το χιονισμένο τοπίο και ένα σκυλί γκόλντεν ριτρίβερ που μας κουνούσε την ουρά του κάθε απόγευμα, όταν επιστρέφαμε απο την εκδρομή μας.
Του άρεσε να ξαπλώνει πάνω στο χιόνι και την παγωνιά έμοιαζε να την απολαμβάνει.Όπως και οι ελληνικοί ποιμενικοί που συναντούσαμε στις βόλτες μας στα σοκάκια του χωριού.
Όταν σουρούπωνε, ο ουρανός έπαιρνε ένα απόκοσμο γαλάζιο χρώμα και τότε κατεβαίναμε στην τραπεζαρία για το φαγητό.
Κάθε βράδυ υπήρχε διαφορετική σούπα, πρώτα και κύριο πιάτο, όλα από παραδοσιακά προϊόντα της περιοχής. Ούτε εορταστικές πάπιες με πορτοκάλι, ούτε ελάφια, ούτε φουα-γκρά. Σούπα με πιπεριές, που έχει άφθονες η περιοχή, κοτόσουπα, χορτόσουπα, πιπεριές γεμιστές, γίγαντες, ντόπια γαλακτοκομικά, χοιρινό με δαμάσκηνα την παραμονή των Χριστουγέννων.
Λίγο πριν αρχίσει το σερβίρισμα, μας έφερναν μια κρυστάλλινη καράφα και τον κατάλογο με τα κρασιά. Δοκιμάσαμε αρκετά κόκκινα, σε πραγματική θερμοκρασία δωματίου αφού ερχόταν απευθείας από το κελάρι.
Μετά το φαγητό οι περισσότεροι επισκέπτες καθόμασταν σχεδόν σιωπηλοί δίπλα στο τζάκι και απολαμβάναμε τη θαλπωρή του. Νιώθαμε τη γαλήνη του τόπου και του τοπίου να μπαίνει στην ψυχή μας.
Τα Χριστούγεννα αυτά, κάθε χριστούγεννα τα θυμάμαι με νοσταλγία.
Όπως και το Νυμφαίο, που είναι απο τα πιο όμορφα μέρη που έχω πάει.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους…