Οι εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου σαν διαδικασία είναι παιδική χαρά μπροστά στις αυτοδιοικητικές που προηγήθηκαν και τα τραύματα τους είναι ακόμα νωπά στις τοπικές κοινωνίες. Όπως παιδική χαρά ήταν και το email Χαρδούβελη μπροστά στις διαπραγματεύσεις Τσίπρα που έφεραν ένα ακόμα επώδυνο μνημόνιο, για να θυμηθούμε τον τελευταίο “μεγάλο” των κοινοβουλευτικών, Ευάγγελο Βενιζέλο, που μετά από 26 χρόνια δεν θα είναι υποψήφιος.
Ένας Βενιζέλος που πολλοί σιχτιρίζουν επειδή φέρει το συγκεκριμένο επώνυμο, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από… γαμπρός του Μπακατσέλου! Ένας Βενιζέλος που θεωρεί ότι έβαλε πλάτη για να μην κολλήσει το κάρο με τη γαλανόλευκη στη λάσπη και εντούτοις αποτέλεσε το σάκο του μποξ, απορροφώντας όλους τους κραδασμούς και σε εθνικό και σε κομματικό επίπεδο, που το έφτασε στο… δάπεδο!
Η αλήθεια είναι ότι με το PSI, και όχι μόνο, έκλαψε κόσμος και κοσμάκης, η συμπόρευση με τον Σαμαρά εκτός από λύσεις έφερε και προβλήματα, ενώ η κυβέρνηση των “Σαμαροβενιζέλων” κατηγορείται από μερίδα πολιτών ως μία από τις πλέον επαχθείς. Κι όμως οι «Σαμαροβενιζέλοι» αποχωρίστηκαν την εξουσία όταν οι δανειστές τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια και βρέθηκαν στον καιάδα της πολιτικής.
Και μετά ήρθε ο Τσίπρας μ’ ένα τσούρμο υπουργών, μεταξύ των οποίων και η Τασία (κρατήστε το όνομα της)! Ο Αλέξης τώρα διαμαρτύρεται γιατί διαβλέπει ότι έρχεται η σειρά του να απολέσει το χαλί κάτω από τα πόδια του, κρίνοντας υπερβολικές έως εχθρικές τις αντιδράσεις των ευρωπαίων στα δικά του πακέτα παροχής.
Ο πιο καλός ο μαθητής πάει να γίνει τώρα αποπαίδι! Ο Αλέξης αισθάνεται ότι τον αδικούν και ίσως να μην έχει άδικο, αφού η δική του συμπεριφορά, έστω αυτή με τις kolotoubes , έσωσε την Ελλάδα την κρίσιμη στιγμή και έβγαλε την Ευρώπη από τη δύσκολη θέση.
Δυστυχώς όμως οι δανειστές έχουν άλλα κριτήρια: ποιος θα τους κάνει τη βρόμικη δουλειά, σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Και ο Αλέξης την έκανε με επιτυχία και κυρίως αναίμακτα. Είναι όμως άδικο να τον σουτάρουν με τέτοιο τρόπο.
Ναι, αλλά μήπως προηγήθηκε η κλοτσιά (ανεποδαρά τη λέμε εδώ στην Κρήτη) του εγχώριου εκλογικού σώματος; Διότι οι ευρωπαίοι αναθάρρησαν μετά τις 9,5 μονάδες και πάνε να φερθούν στον Αλέξη όπως ο Μίκυ Ρουρκ στην Κιμ Μπάσιντζερ στις 9,5 βδομάδες, αλλά χωρίς σαντιγί και φράουλες!
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: μπορεί ο Αλέξης να καλύψει τη διαφορά των 9,5 μονάδων; «Εδώ ο Λαμπρινός κάλυψε τις 12,5 του Κουράκη και δεν μπορεί ο Τσίπρας της αριστεράς, της προόδου και των πασοκικών ορδών;» είναι μια εύλογη απάντηση. Όμως δεν είναι κάθε μέρα του Αϊ Γιαννιού, είναι μια ακόμα πιο ρεαλιστική απάντηση.
Και σημειωτέον ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει τη μάχη χωρίς την Τασία (να την πάλι) που καθιερώθηκε στην πολιτική σκηνή από τους μετανάστες που… λιάζονταν στην πλατείες και εγκαταλείπει το παλκοσένικο της ξεκούρδιστης χορωδίας, επειδή την πιάσανε στα πράσα με τη ρουσφετολογική μετάταξη της κόρης της.
Άδικο αυτό για τον Τσίπρα, πέρα για πέρα. Τα δικά του στελέχη να καταφεύγουν σε λογικές που ο ίδιος και το κόμμα του ανέδειξαν και πολέμησαν. Και να έχει τώρα τους πρώτους διδάξαντες, τους μετρ των (ν)τροπολογιών να του κουνούν το δάκτυλο και να ηθικολογούν στις απέλπιδες προσπάθειες μελών και βουλευτών της απερχόμενης κυβέρνησης, να κάνουν τα δικά τους ρουσφέτια, να γίνουν σαν τους άλλους που κατηγορούσαν.
Προφανώς τα μεγέθη, η μαζικότητα και η συχνότητα δεν είναι τα ίδια, μα η ρετσινιά μένει. Ειδικά όταν ένα χειραγωγημένο μιντιακο σύστημα και ένα εκλογικό σώμα που ψηφίζει εκδικητικά, περιμένουν στη γωνία με το μεγεθυντικό φακό, αυτόν που έκανε παντιέρα το ηθικό πλεονέκτημα!
Ο Τσίπρας μπορεί να έβγαλε την Ελλάδα από ένα τούνελ, μα πλέον πασχίζει να βγει από το δικό του λούκι. Αλλά ακόμα και να μην τα καταφέρει τώρα, όπως μαρτυρά το κλίμα ηττοπάθειας σε Μαξίμου και Κουμουνδούρου, είναι πεπεισμένος ότι θα ξανακληθεί να οδηγήσει το… ποίμνιό του σε ένα άλλο ξέφωτο.