Πόσος πόνος, πόση οδύνη, πόσα ανθρώπινα μαρτύρια, για μια σήμανση που δεν έγινε ποτέ;
Όλα τα πήρε η “Ωκεανίδα”.
Γεφύρια, δρόμους, βουνά, πρανή, σπίτια, καλλιέργειες… Και ανθρώπινες ζωές που έσβησαν εφιαλτικά αναπνέοντας λάσπη, καθώς βυθίζονταν στα ασυγκράτητα νερά των χειμάρρων.
Μετά από τρία χρόνια οδυνηρής ανομβρίας, ένα ανεξέλεγκτο ποτάμι μιας τριήμερης αδιάκοπης βροχής, σάρωσε κάθε τι στο διάβα του, αφήνοντας πίσω του μια νέα πραγματικότητα, αφόρητα βασανιστική, που συνέτριψε καθολικά όλες τις αναπλέουσες βεβαιότητες της επίπλαστης ασφάλειας, με την οποία είχαμε ακούσια συμβιβαστεί.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό της πρωτόγνωρης καταστροφής, που βάζει στο τραπέζι κρίσιμα ζητήματα σε σχέση με την αποκατάσταση των υποδομών, της ζημιάς των καλλιεργειών και του ζωικού κεφαλαίου, αυτό που επικαλύπτει τα πάντα είναι πως χάθηκαν τόσοι άνθρωποι από τη μια στιγμή στην άλλη. Για την ακρίβεια, δεν είναι απλώς τέσσερις άνθρωποι.
Είναι θείοι, αδέλφια, φίλοι, ξαδέλφια και γονείς σε ένα βρέφος, που ποτέ στη ζωή του δεν θα πει «μαμά» και «μπαμπά». Πόσος πόνος, πόση οδύνη, πόσα ανθρώπινα μαρτύρια, για μια σήμανση που δεν έγινε ποτέ, μια γέφυρα που βρίσκεται στα χαρτιά και ένα «πακέτο» ευθυνών που ψάχνει αποδέκτη, αφού κανείς δεν το παραλαμβάνει;
Πόση κατάντια, πόση ντροπή και ύβρις στη μνήμη των νεκρών να συζητάμε για τα αυτονόητα, που η αυτοδιοίκηση θεωρητικά έχει λύσει από σύστασής της; Πόση ασέβεια, πόση αναλγησία, πόση περιφρόνηση για την απώλεια τόσων ανθρώπων που ήταν θέμα χρόνου να χαθούν, καθώς όλοι ήξεραν την επικινδυνότητα των περασμάτων του Γεροποτάμου, αλλά μέχρι εκείνη την τραγική στιγμή δεν έγινε το παραμικρό για να αποτραπεί;
Ακόμα και μετά το τραγικό συμβάν καταγράφεται μια προσπάθεια χειραγώγησης των πραγμάτων, με στόχο να προκύψει αβίαστα η στοχοποίηση όσων πολιτών κινούνται από αγροτικούς δρόμους, ώστε να καλυφθεί η αδυναμία αυτών που δεν μπορούν να διαχειριστούν ακόμα και την ασφάλεια μιας όδευσης.
Όμως, πέρα από όλα αυτά, όλοι εμείς ξέρουμε ότι όσο και να προσπαθούν κάποιοι, οι ευθύνες είναι εκεί και δεν πρόκειται να σβήσουν με γομολάστιχα.
Και ασφαλώς υπάρχουν και οι δικές μας ευθύνες που δείχνουν πόσο πιεστική είναι η δική μας συμμετοχή για να αλλάξει η πραγματικότητα που ζούμε, όχι με παρακλήσεις και ικεσίες, αλλά με απαιτήσεις και διεκδίκηση… Φτάνει πια!