«Για την Ιωάννα-Μαρία ήταν ένα από τα πολυτιμότερα κομμάτια της ζωής της»
Το 2007 είχα δει για πρώτη φορά τη Λάρα, το λαμπραντόρ της ψυχολόγου Ιωάννας-Μαρίας Γκέρτσου. Την οδηγούσε στο προαύλιο του Ινστιτούτου Τεχνολογίας και Έρευνας, όπου τότε εργαζόταν ως ερευνήτρια.
Είχαμε δώσει ραντεβού έξω από το ΙΤΕ, για να πάμε να πιούμε έναν καφέ και να συζητήσουμε τα διαδικαστικά μιας συνέντευξης που είχαμε προγραμματίσει για την εφημερίδα.
Η Ιωάννα-Μαρία φορούσε μαύρα ρούχα, το μαύρο τρίχωμα της Λάρας έλαμπε κάτω από τον ήλιο και τα μάτια της ήταν προσηλωμένα στον δρόμο, για να κατευθύνει με ασφάλεια και ταχύτητα τη φίλη της εκεί που ήθελε να πάει.
Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα, γιατί πρώτη φορά έβλεπα σκύλο -οδηγό τυφλών. Η συνέντευξη έγινε και μάλιστα πρωτοσέλιδη με μια φωτογραφία της Λάρας και της Ιωάννας-Μαρίας να τρέχουν στην παραλία της Αμμουδάρας.
Οι μήνες περνούσαν, με τη Λάρα και την Ιωάννα γίναμε φίλοι, πήγαμε εκδρομές και ταξίδια με κοινές παρέες, κολυμπήσαμε σε τιρκουάζ νερά, τα ήπιαμε σε μπαράκια, φάγαμε σε εστιατόρια και ψαροταβέρνες.
Κανείς από την παρέα δεν θα ξεχάσει εκείνη τη φορά που τρώγαμε σ’ ένα ουζερί της Ιεράπετρας και η Λάρα πρόλαβε και άρπαξε ένα μεγάλο κομμάτι άψητο χταπόδι από τη βιτρίνα και το κατάπιε σε δευτερόλεπτα αμάσητο, για να μην την πάρουμε χαμπάρι. Δεν θα ξεχάσουμε ούτε το ταξίδι σ’ εκείνο το μικρό νησί όπου παίζαμε μπάλα στην θάλασσα και η Λάρα κολυμπούσε όσο γίνεται πιο γρήγορα για να την πιάσει.
Μετά κατέληγε αποκαμωμένη από το παιχνίδι στην αγκαλιά της Ιωάννας, για να την κρατήσει στα χέρια της και να την ξεκουράσει μέσα στο νερό. “Buonasera, Lara!” της φώναζαν οι Ιταλοί κάθε απόγευμα που την συναντούσαν στο δρόμο, την ώρα που πηγαίναμε για φαγητό και φυσικά εκείνο το 4ήμερο των διακοπών μας,είχε γίνει η μασκότ του νησιού.
Για όλους εμάς που τη γνωρίσαμε ήταν ένα όμορφο, γλυκό, πανέξυπνο, ακούραστο σκυλί, που εργαζόταν με συνέπεια στο πλευρό της Ιωάννας-Μαρίας Γκέρτσου.
Για την Ιωάννα-Μαρία ήταν ένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της ζωής της. Το απόγευμα της Τρίτης η Λάρα πέθανε σε ηλικία 16 ετών. Υπήρξε σύμβολο για την κοινότητα των ανθρώπων με προβλήματα όρασης στην Ελλάδα και ήταν εκείνη που οδήγησε στην ίδρυση της Σχολής Σκύλων Οδηγών Τυφλών “Lara Guide Dog Shcool”.
Στη Λάρα ταιριάζει απόλυτα ο αποχαιρετισμός που είχε γράψει ο λόρδος Βύρωνας στον επιτάφιο του Μπόουσον , του αγαπημένου του σκύλου: «Κοντά σε αυτό το Σημείο κείτονται τα Λείψανα κάποιου που είχε Ομορφιά χωρίς Ματαιοδοξία, Δύναμη χωρίς Θράσος, Τόλμη χωρίς Σκληρότητα και όλες τις Αρετές του Ανθρώπου χωρίς τα Ελαττώματά του…»
Buonasera, Lara.. Δεν γίνεται να σε ξεχάσουμε..