Στην πραγματικότητα όμως, το ζήτημα δεν είναι να είσαι παραγωγικός. Είναι να είσαι υποταγμένος
«Λοιπόν, αγαπητέ μου. Γιατί θέλεις τόσο πολύ αυτή τη δουλειά;». Και η απάντηση: «Πάντοτε ήμουν παθιασμένος με το να προσπαθώ να μην πεθάνω της πείνας».
Δανεισμένες ατάκες από χιουμοριστικές καρτούλες που φέρνουν βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να γελάσει το πικραμένο μας, που όμως στην πραγματικότητα δεν απέχουν πολύ από την αλήθεια. Σα λάβα ξεχύνεται ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος της Ν.Δ. που έρχεται να αποκαταστήσει, όπως λέει, το δικαίωμα του εργαζόμενου για περισσότερη ελευθερία.
Μετά το αποτέλεσμα της κάλπης των ευρωεκλογών είναι ασυγκράτητη η φόρα των “γαλάζιων” στελεχών που περιγράφουν με αξιοθαύμαστο λυρισμό, ότι αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη σήμερα οι εργαζόμενοι είναι να δουλεύουν επτά μέρες την εβδομάδα.
Περίπου μας λένε ότι οι εργαζόμενοι είναι έτοιμοι να πιάσουν από το πέτο τους εργοδότες για να διεκδικήσουν περισσότερο χρόνο εργασίας, διότι στη ζωή τους δεν έχουν τίποτα πιο ουσιαστικό και σημαντικό από το να είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένοι στις ανάγκες της κερδοφορίας των επιχειρήσεων που τους απασχολούν.
Όπως λέει η Αντωνία και η Άννα περιπαιχτικά, το σκηνικό θυμίζει τη Βουγιουκλάκη στη γραφομηχανή που ζητάει από τον εργοδότη της, να της υπαγορεύει το κείμενο πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, αλλά χωρίς στο τέλος να επιβραβεύεται με αύξηση μισθού, για να μπορεί να παραγγείλει ζαμπόν, μαρμελάδες και σοκολατίτσες για τα παιδιά από τον κυρ Στέφανο, διότι στις σύγχρονες σταχτοπούτες η εργασιακή πραγματικότητα εξελίσσεται με άλλους όρους.
Η επταήμερη εργασία και μάλιστα εμφανιζόμενη ως διεκδίκηση των εργαζομένων και περίπου ως απελευθέρωση από τον ψυχαναγκασμό της πενθήμερης ή εξαήμερης δουλειάς, αναδύει όλο το έρεβος της υποταγής και της ταπείνωσης που κάποιοι αντιλαμβάνονται την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, σαν εργαλείο εκμετάλλευσης και πλουτισμού.
Σου ζητούν τα πάντα και απαιτούν να ζεις με το τίποτα. Στην πραγματικότητα όμως, το ζήτημα δεν είναι να είσαι παραγωγικός. Είναι να είσαι υποταγμένος. Όπως έχουν πει τόσο ευθύβολα δεκαετίες πριν οι Κατσιμιχαίοι- «για ένα κομμάτι ψωμί, δε φτάνει μόνο η δουλειά…
Για ένα κομμάτι ψωμί πρέπει να δώσεις πολλά…». Και ενώ το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων σκάβει όλο και βαθύτερα τον πάτο της αναξιοπρεπούς επιβίωσης, μπροστά στην κάλπη της 7ης Ιουλίου, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. δίνουν τα ρέστα τους, στη μάχη του εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης για την αύξηση του κατώτατου μισθού.
Όλα αυτά την ώρα που αυξάνεται ο αριθμός των συμβάσεων που μετατρέπουν την πλήρη σε μερική απασχόληση και οι μισοί εργαζόμενοι αναγκάζονται να υπογράφουν συμβάσεις με ελαστικές μορφές απασχόλησης και μισθούς των 200 και 400 ευρώ. Αλλά από ποιους περιμένουν να ενημερωθούν για το τι συμβαίνει στην κοινωνία;
Από τον ΣΕΒ ή από τα «δικά τους παιδιά» που χρόνια τώρα προχωρούν με μετατάξεις οι οποίες έχουν καταλήξει να αποτελούν προνόμιο, που απολαμβάνουν όσοι έχουν «κληρονομικό δικαίωμα» ή αποτελούν «οικογένεια»… με την ευρύτερη έννοια…