Αυτή ήταν η «κατάχρηση σε βάρος του Δημοσίου» που την έφερε αντιμέτωπη με την ασήκωτη ποινή των 10 χρόνων και δικαίως ξεσήκωσε ολόκληρη την κοινωνία
Χαμόγελα ανακούφισης σκόρπισε σε ολόκληρη τη χώρα η αποφυλάκιση της 53χρονης καθαρίστριας από τον Βόλο που βρίσκεται αντιμέτωπη με την εξουθενωτική ποινή των 10 ετών ως «καταχραστής του Δημοσίου». Μια γυναίκα που το έγκλημά της ήταν ότι παραποίησε το απολυτήριο του Δημοτικού, για να πιάσει δουλειά ως καθαρίστρια στον Δήμο.
Για να μπορέσει να σφουγγαρίζει πατώματα και να ζήσει τον σύζυγό της με αναπηρία 67% και τα δύο παιδιά της, ώστε να μην καταλήξουν να μεγαλώνουν σε ορφανοτροφείο όπως εκείνη. Επέλεξε λοιπόν να ισχυριστεί ότι έχει τελειώσει την έκτη δημοτικού, ενώ στην πραγματικότητα έφτασε μέχρι την πέμπτη.
Αυτή ήταν η «κατάχρηση σε βάρος του Δημοσίου» που την έφερε αντιμέτωπη με την ασήκωτη ποινή των 10 χρόνων και δικαίως ξεσήκωσε ολόκληρη την κοινωνία. Και ο κόσμος αντέδρασε όχι μόνο για το βάρος της εξουθενωτικής ποινής, αλλά και γιατί στο βάθος όλοι ξέρουμε ότι αυτή η καταδίκη, τής είχε επιβληθεί πολύ νωρίτερα.
Όταν ακόμα κοριτσάκι βρέθηκε αντιμέτωπη με την τύχη όλων εκείνων που δεν έχουν ούτε την υποστήριξη, ούτε τις ευκαιρίες, ούτε τις συνθήκες, να προχωρήσουν στις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το σχολείο τόσο νωρίς. Παιδιά ενός κατώτερου θεού, που αφήνουν τα θρανία για το μεροκάματο και στερούνται όλη την τρυφερή ξεγνοιασιά της παιδικότητάς τους, σηκώνοντας στους ώμους τους, το βάρος της ευθύνης της επιβίωσης της οικογένειας.
Οι άνθρωποι αυτοί ζουν πλέον έναν μαρτυρικό εργασιακό αποκλεισμό, που συνεχώς κλιμακώνεται, καθώς με βάση τις νέες νομοθετικές αλλαγές, δεν μπορεί κανείς να αιτηθεί μόνιμη εργασία στην Υπηρεσία Καθαριότητας, εάν δεν έχει απολυτήριο όχι Δημοτικού αλλά Γυμνασίου.
Δηλαδή άνθρωποι που για χρόνια είναι οδηγοί απορριμματοφόρων ή οδοκαθαριστές δεν έχουν δικαίωμα να καταθέσουν τα χαρτιά τους για να συμμετέχουν σε ένα διαγωνισμό μόνιμων προσλήψεων στην Υπηρεσία Καθαριότητας, εάν δεν είναι απόφοιτοι Γυμνασίου.
Οι άνθρωποι αυτοί αναρωτιέται κανείς τι θα γίνουν; Αυτοί που δεν ανήκουν στον κόσμο των αρίστων, ζουν όλο τον τρόμο και την απόγνωση για το μεροκάματο που δεν μπορούν πια να βρουν, και όπως ο Μ. Μπρέχτ τόσο εύστοχα είχε πει: «Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι, κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα, ζητάνε θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους. Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν.
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο…».