«Έχει μαζί της αυτά που την συνδέουν με τις αναμνήσεις της ζωής της»
Η καινούρια ένοικος ετοιμάζεται να μετακομίσει στον ξενώνα ηλικιωμένων και παίρνει και τα έπιπλα αλλά και τα προσωπικά της αντικείμενα μαζί. Το σκρίνιο με τις πορσελάνες, τον καναπέ με τα πολύχρωμα λουλούδια, τη γαλάζια πολυθρόνα με το κεντημένο μαξιλάρι, τις οικογενειακές φωτογραφίες.
Όλα αυτά που συνδέονται με τις αναμνήσεις της ζωής της και θα τη βοηθήσουν να νιώσει “σαν στο σπίτι της” και να εγκλιματιστεί πιο εύκολα στη νέα της ζωή.
Την καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν στους ξενώνες ηλικιωμένων στην πόλη Άρνεμ της Ολλανδίας βίωσε ο Μιχάλης Ζωγραφάκης – Σφακιανάκης, επίκουρος καθηγητής Νοσηλευτικής του ΤΕΙ Κρήτης, ο οποίος είχε μιλήσει στην “Π” για τις πρότυπες αυτές δομές με τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα και το όραμα της άριστης διαβίωσης των ηλικιωμένων σύμφωνα με τις δικές τους επιλογές.
Στο Άρνεμ υπάρχει ένα συγκρότημα 12 ξενώνων που φιλοξενεί 694 άτομα κι έχει την έκταση μιας πόλης όπως το Ηράκλειο.
Φιλοξενούνται άνθρωποι με άνοια, Αλτσχάιμερ, κινητικά προβλήματα, ψυχιατρικά ,ή ηλικιωμένοι χωρίς σοβαρά θέματα υγείας, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν μπορούν να ζήσουν μόνοι.
Τα έξοδα της φιλοξενίας τους που είναι της τάξης των 2.000 ευρώ το μήνα καλύπτονται εξ’ ολοκλήρου από τον ασφαλιστικό τους φορέα.
Το πρώτο που τον εντυπωσίασε είναι ότι μπορούν να διαμορφώσουν τον χώρο τους με τα έπιπλα του σπιτιού τους ακριβώς για να νιώθουν σαν στο σπίτι τους. Υπάρχουν μονόκλινα και δίκλινα δωμάτια που ουσιαστικά είναι σαν μεγάλες γκαρσονιέρες, με το υπνοδωμάτιο, το καθιστικό, το άνετο μπάνιο.
Υπάρχουν ακόμη ευρύχωροι, φωτεινοί, κοινόχρηστοι χώροι και μεγάλοι κήποι, ενώ οι ένοικοι, όπως τους ονομάζουν, ζουν μια ιδιαίτερα κοινωνική ζωή με πολλές δραστηριότητες, εκδρομές και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις.
Ένα σημαντικό κομμάτι για την ομαλή ένταξή τους στο νέο περιβάλλον είναι η τεκμηριωμένη αξιολόγησή τους με συγκεκριμένους δείκτες σχετικά με την ικανότητά τους για αυτοφροντίδα και τις δραστηριότητες που μπορούν ή δεν μπορούν να κάνουν στην καθημερινότητά τους.
Στους ξενώνες υπάρχουν σε πλήρη επάρκεια ιατρικό προσωπικό, ψυχίατροι, διαιτολόγοι, εργοθεραπευτές, νοσηλευτές, φροντιστές.
Οι ηλικιωμένοι παρακινούνται να συμμετέχουν σε δραστηριότητες.
Μαθαίνουν μουσική, παίζουν επιτραπέζια παιχνίδια, παίρνουν μέρος σε θεατρικά δρώμενα, ζωγραφίζουν, κάνουν κινησιοθεραπεία μέσω παιχνιδιών και πολλά άλλα.
Ένα επίσης σημαντικό κομμάτι της καθημερινής τους ζωής εκεί είναι η παρουσία τους στον χώρο όπου προετοιμάζεται το φαγητό αλλά και η συμμετοχή τους στο μαγείρεμα.
Όπως εξήγησε ο κ. Ζωγραφάκης, πολλοί ηλικιωμένοι υποφέρουν από ανορεξία.
Με τον τρόπο όμως αυτό διεγείρονται οι αισθήσεις τους. Βλέπουν το φαγητό, το μυρίζουν και το τρώνε με μεγαλύτερη όρεξη.
“Βλέποντας τέτοιες σύγχρονες δομές, αυτής της ποιότητας τις υπηρεσίες, αντιλαμβάνεστε ότι εμείς έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας” είπε, επισημαίνοντας ότι “το σπουδαίο είναι ότι τα συστήματα αυτά έχουν ως επίκεντρο τους ηλικιωμένους και τις ανάγκες τους, με βάση τις δικές τους επιλογές”.
Κάντε μια σύγκριση με αυτά που γνωρίζουμε εμείς, για κάποιους ξενώνες ηλικιωμένων. Και σκεφθείτε πόση σχέση έχουν με αυτό που θα ονειρευόταν ο οποιοσδήποτε για τον δικό του άνθρωπο που πηγαίνει εκεί για να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του με φροντίδα, γαλήνη και αξιοπρέπεια.