Κανείς τοπικός αυτοδιοικητικός φορέας Περιφέρεια Δήμος…, δεν ένιωσε την ανάγκη να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί και να πάρει θέση
Χρειάστηκε η εικόνα με το αλυσοπρίονο, τα μαχαίρια και τους λοστούς να κάνει πολλούς κύκλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνοδευόμενη από σχόλια οργής, και να γίνουν ρεπορτάζ στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, για να προχωρήσει η διαδικασία εντοπισμού των πρωταγωνιστών της συγκέντρωσης που έγινε πρόσφατα στην πλατεία Ελευθερίας και έσταζε χολή και μίσος για τους απανταχού της γης κολασμένους.
Δεν θα σταθώ στα προφανή ερωτηματικά που γεννά το γεγονός ότι ολοκλήρωσαν ανεμπόδιστα την κινητοποίησή τους αυτοί που έδειχναν το αλυσοπρίονο και ένα μαχαίρι προειδοποιώντας με χαμόγελα «στα κεφάλια τους…» (εννοώντας τους μετανάστες) και «δεν θα μας γλιτώσει κανείς…».
Οι άνθρωποι αυτοί δεν εμποδίστηκαν ακόμα και για λόγους συγχρωτισμού για τους οποίους σήμερα γίνονται απίστευτα επεισόδια και ανθρωποκυνηγητό σε κεντρικές πλατείες της χώρας. Και βέβαια όλοι ξέρουμε ότι ενώ τα λεβεντόπαιδα με τα μαχαίρια και τα ρόπαλα ολοκλήρωσαν ανενόχλητοι την διαδήλωση τους, έπεσαν χημικά και καταγράφηκαν μικροτραυματισμοί στην ομάδα των αντιφασιστών, που είχε συγκεντρωθεί και βρέθηκε ανυπεράσπιστη…
Όμως εκείνο που σήμερα προβληματίζει, αφορά στο γεγονός ότι κανείς τοπικός αυτοδιοικητικός φορέας Περιφέρεια, Δήμος, δεν ένιωσε την ανάγκη να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί και να πάρει θέση, απευθυνόμενος στην κοινωνία.
Δηλαδή το ερώτημα είναι: τι προκαλεί τη φυσική συστολή τους, και τους εμποδίζει να τοποθετηθούν επίσημα απέναντι σε ένα γεγονός, που εξελίχθηκε κάτω από τη μύτη τους και με την ανοχή τους. Και οι όποιες σκέψεις γίνονται για την αφ’υψηλού σιωπηρή απαξίωση όλου αυτού του σκηνικού του μίσους, του φόβου και της απειλής βίας, δημιουργεί συνθήκες ανοχής, που λιπαίνει το έδαφος για την επανάληψή του.
Την ίδια στιγμή, παρέχει πολιτική ασυλία, στην ανεξέλεγκτη δράση αυτών που υπηρετούν τις στρατηγικές του μίσους, του κοινωνικού διχασμού, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, και του φασισμού τον οποίο ο τόπος μας, έχει πληρώσει πολύ ακριβά.
Σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να αναλάβουμε την ευθύνη που έχουμε όχι μόνο απέναντι στον εαυτό μας και στην κοινωνία,αλλά και στην ιστορία του τόπου μας την οποία παίρνουμε στα χέρια μας, για να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Και είναι αναπόδραστη η ευθύνη του καθενός και όλων μαζί καταρχήν να αποφασίσουμε: Ποιό είναι το μέλλον που ονειρευόμαστε για μας και τα παιδιά μας σ’αυτόν εδώ τον τόπο όπου κάποιοι, ξερνούν απειλές για τους εξαθλιωμένους «λαθρομετανάστες» που έρχονται «να αλώσουν τον τόπο μας», αλλά δεν δείχνουν την παραμικρή ενόχληση για τα ξένα ιδιωτικά συμφέροντα που εποικούν στο νησί, για να τραφούν από τον φυσικό μας πλούτο που γίνεται βορά στα χέρια ισχυρών οικονομικά επενδυτών;