Ποδόσφαιρο, ο καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας
Σαν τη σταθερότητα δεν υπάρχει! Θυμήθηκα τη φράση ενός παλαιού ΠΑΣΟΚου που υποστήριζε ότι δεν αλλάζει ποτέ και τίποτα σε αυτή τη χώρα. Και είχε δίκιο! Το σκέφτηκα, επίσης, διαβάζοντας το βιβλίο του Εντμόντ Αμπου «Η Ελλάδα του Όθωνα» όπου ο Γάλλος περιηγητής και αρχαιολόγος περιγράφει τη χώρα μας τη δεκαετία του 1850 (άλλη φορά θα ασχοληθούμε με αυτό -αξίζει τον κόπο!) και…μοιάζουν τα πράγματα να κυλούν με την ίδια νοοτροπία, στη δημόσια διοίκηση, την πολιτική, τις απόψεις που έχουμε για την πατρίδα μας, τους γείτονες…
Όλα τα ίδια μένουν σε αυτή τη χώρα – καρτούν που ζούμε και φυσικά το διαπίστωσε ο καθένας μας βλέποντας τα όσα έγιναν πριν και μετά το ματς του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ. Και μην ακούσω “έχουμε σοβαρότερα θέματα ν’ ασχοληθούμε, ελληνοτουρκικά, οικονομία” κλπ. Το ποδόσφαιρο είναι το σοβαρότερο όλων!
Το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας. Όσο και να μας (ή σας) ξενίζει μια τέτοια σύγκριση, είναι προφανές πως τα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας, η κατάσταση της χώρας, το οικονομικό και κυρίως το πολιτισμικό μας υπόβαθρο οριοθετείται και βρίσκει την απόλυτη αντανάκλασή του στις γραμμές του γηπέδου.
Η λογική της ήσσονος προσπάθειας, η έλλειψη σχεδίου και η μη παραγωγικότητα, η επιλεκτική δικαιοσύνη, το μαύρο χρήμα, η φοροδιαφυγή, ο παραγοντισμός- νεοπλουτισμός και στο τέλος η λειτουργία με όρους μαφίας είναι η σκοτεινή πλευρά της χώρας μας. Και το ποδόσφαιρο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, βρίσκεται σε αυτό το έρεβος χρόνια τώρα.
Γιατί, λοιπόν, να ήταν διαφορετικά, ποιος θα έδινε το παράδειγμα άραγε;
Η δικαστική απόφαση που βγήκε ξημερώματα, οι υπάλληλοι της εφορίας που δεν είχαν λόγο να γκρινιάξουν τρυπώντας εισιτήρια το πρωί της Κυριακής ή το…χάος που δημιουργήθηκε σάς παραξένεψε; Ο Κομίνης ή ο Ιβάν που μπήκε μέσα με το…όπλο έχουν κάτι διαφορετικό από αυτά που έκανε παλιότερα ο «καπετάνιος», ο Σαλιαρέλης με τους επιστήμονες, αλλά και τόσοι άλλοι που ακολούθησαν το ποδοσφαιρικό τσίρκο; Τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα και σας κάνει εντύπωση;
Και θα ήταν η «διακοπή»… μία κάποια λύσις, εάν το εννοούσαν οι κρατούντες ή αν όλα αυτά συνέβαιναν στις επαγγελματικές κατηγορίες με την ψευδαίσθηση ορισμένων ότι «ο αθλητισμός έπρεπε να είναι…ερασιτεχνικός».
Παντού τα πάντα! Θυμάμαι τον παράγοντα εκείνον που στάθηκε με το πιστόλι πίσω από τον τερματοφύλακα σε χωριό της Κρήτης και του είπε ότι εάν πιάσει το πέναλτι θα έχει να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες! Ή δείτε τι συμβαίνει με τους γονείς και τους προπονητές όταν παίζουν μικροί στις ακαδημίες, στα μικρά πρωταθλήματα.
Το πρόβλημα είναι γενικότερο. Δεν υπάρχουμε! Έσπασε το καλούπι ή για να παραφράσω τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον (το είχε πει για τον Πίπο Ιντσάγκι): “Αυτή η χώρα πρέπει να γεννήθηκε οφ-σάιντ”!