«Εξήγησέ μου για τι ακριβώς προσπαθούν να μας πείσουν…»
Η αλήθεια είναι πως αυτό το στίγμα είχε ένα χαρακτήρα αναμονής. Και υπομονής έως ότου γίνει γνωστή η στάση που θα κρατήσουν οι ιεράρχες απέναντι στις απαγορεύσεις της κυβέρνησης αναφορικά με τα Θεοφάνια.
Τελικά αποδείχθηκε ότι άδικα πήγε η αναμονή. Όχι γιατί έγιναν αυτά που οι περισσότεροι ανέμεναν. Αλλά γιατί τελικά η Εκκλησία δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνει η πλειονότητα των πολιτών. Αγνόησε τα μέτρα κι έπραξε αυτό που κατά την άποψή της είναι σωστό. Αναρχία στην Εκκλησία; Μάλλον όχι.
Διότι οι ιεράρχες, σε αντίθεση από τον μέσο «ξερόλα ιντερνετάκια» του πληκτρολογίου, είχε και επιχειρήματα. Τα οποία αλίευσε από την ανικανότητα της κυβέρνησης να βάλει κόκκινες γραμμές που θα γίνουν αντιληπτές και σεβαστές από τον καθένα. Όταν όλο το σύστημα είναι τόσο «τρύπιο», πώς θα περιορίσεις κάποιον να εκφράσει την πίστη του;
Και γιατί να το κάνεις, όταν επιτρέπεις στον κάθε άλλο να ισχυρίζεται πως πηγαίνει για ελιές στο Ντουμπάι και το δέχεσαι; Στον όλο προβληματισμό μου ήρθε να προσθέσει κάτι, που κατά την άποψή μου είναι πολύ σωστό, ένας αδελφικός φίλος. Ο οποίος και είπε επί λέξει στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε:
«Μα να σου πω; Ζω σχεδόν 40 χρόνια κι έχουν κυβερνήσει από δεξιοί, μέχρι αριστεροί, μέχρι κεντρώοι, μέχρι… μεταβατικοί. Ποτέ κανένας δεν θέλησε να με σώσει. Πάντα μου ζητούσαν περισσότερα, πάντα μου έδιναν λιγότερα και με εξαίρεση λίγο το 2004 λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, έβλεπα μια Ελλάδα που πήγαινε πίσω κι όχι μπροστά.
Τώρα θέλουν να με πείσουν ότι νοιάζονται για μένα και την υγεία μου; Κι όταν έρχονται τα εμβόλια τα κάνουν πρώτα οι πολιτικοί κι οι γυναίκες τους και μετά όλοι οι άλλοι; Εξήγησέ μου για τι ακριβώς προσπαθούν να μας πείσουν και για ποιο λόγο να πειθαρχήσω…».
Σιωπή στο τηλέφωνο. Γιατί μέσα στην οργή και την ακρότητα των θέσεών του κρύβονταν πολύ μεγάλες αλήθειες στις οποίες δεν μπορούσα να απαντήσω. Γιατί αν του έλεγα «για να μην πεθάνεις εσύ κι οι συγγενείς σου», θα μου απαντούσε «μα ο πατέρας μου πέθανε επειδή ακριβώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει Υγεία».
Αν του έλεγα «για να σώσεις τα παιδιά σου», θα απαντούσε ότι, ακριβώς όπως κανένα κράτος δεν τον έσωσε ποτέ, ενώ ο ίδιος πλήρωνε για όλα, έτσι θα σώσει ο ίδιος χωρίς κράτος και τα παιδιά του αύριο, αν χρειαστεί. Εν πάση περιπτώσει, για κάθε τι που σκέφτηκα να του αντιπαραβάλω, ήξερα πολύ καλά πως είχε «πληρωμένη απάντηση».
Και το δικαίωμα γι’ αυτή του την είχε δώσει το κράτος, το Σύστημα Υγείας, η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα και σχεδόν κάθε υπουργείο.
Οπότε το μυαλό μου γύρισε πίσω στα βασικά. Αν η Ελλάδα δεν ήταν αυτό που είναι, δεν θα γινόταν καν συζήτηση για τα ευτράπελα των Θεοφανίων και για κάθε άλλο ευτράπελο. Αλλά αυτή είναι η Ελλάδα και τέτοιες συμπεριφορές τής αξίζουν.